Przemysław Wipler

Urodził się na Górnym Śląsku, gdzie jego ojciec pracował jako górnik dołowy. Po rozwodzie rodziców Przemysław Wipler wraz z matką wyjechał do Gdyni, gdzie został absolwentem III Liceum Ogólnokształcącego im. Marynarki Wojennej RP^[2]. W 2002 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując magisterium z prawa na podstawie pracy zatytułowanej Libertariańskie podejście do państwa^[3][4]. Od 1999 do 2001 był redaktorem „Najwyższego Czasu!”^[3]. Działał w Opus Dei^[5][6]. Podjął studia doktoranckie na Uniwersytecie SWPS, pisząc pracę doktorską na temat Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich. W 2023 odmówiono mu nadania stopnia doktora nauk prawnych na jej podstawie^[7].

Pracował w Centrum im. Adama Smitha i Fundacji Akcji Gospodarczej, a także w firmach zajmujących się doradztwem podatkowym, m.in. w Deloitte i Ernst & Young^[8]. Był członkiem rad nadzorczych Przedsiębiorstwa Eksploatacji Rurociągów Naftowych Przyjaźń i Przedsiębiorstwa Przeładunku Paliw Płynnych Naftoport. Od 2005 do 2008 pełnił funkcję dyrektora Departamentu Dywersyfikacji Dostaw Nośników Energii w Ministerstwie Gospodarki^[3]. W latach 2009–2011 był wiceprezesem zarządu spółki Bio-Alians. W 2010 założył z Marcinem Roszkowskim spółkę BG Inwestycje^[9], która uruchomiła grupę biogazowni; do 2018 był prezesem BGI Biogazowni Szymanów^[10]. W listopadzie 2015 został członkiem rady nadzorczej NFI Magna Polonia^[11]. Prowadził także własną działalność gospodarczą, wykładał bezpieczeństwo energetyczne w Collegium Civitas^[3][12][13]. W 2024 zasiadł w radzie nadzorczej spółki akcyjnej Mentzen kierowanej przez Sławomira Mentzena^[14].

W 1999 współtworzył Stowarzyszenie KoLiber. Pełnił funkcję prezesa oddziału warszawskiego, a następnie prezesa zarządu głównego tego stowarzyszenia. Należał do Unii Polityki Realnej (do 2000) i pełnił funkcję rzecznika tej partii. Od 2002 do 2005 był prezesem Fundacji Odpowiedzialność Obywatelska. W 2009 został fundatorem, a następnie również prezesem Fundacji Republikańskiej^[15] (ustąpił z tej funkcji w 2011). Jest publicystą kwartalnika „Rzeczy Wspólne”.

W wyborach samorządowych w 2002 bez powodzenia kandydował do Rady m.st. Warszawy z listy Komitetu Wyborczego Wyborców Julii Pitery (otrzymał 1641 głosów^[16]). W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości (otrzymał 999 głosów^[17]). W latach 2008–2009 był dyrektorem generalnym Instytutu Jagiellońskiego^[8][18]. W 2010 został współzałożycielem Ruchu 10 Kwietnia^[19]. W wyborach parlamentarnych w 2011 liczbą 4615 głosów w okręgu warszawskim zdobył mandat posła z listy PiS^[20]. W listopadzie tego samego roku wstąpił do tej partii^[21]. Odszedł z niej w czerwcu 2013^[6][22], występując również z klubu parlamentarnego PiS i zakładając Stowarzyszenie „Republikanie” o profilu republikańskim i konserwatywno-liberalnym, w którym objął funkcję prezesa. W październiku tego samego roku organizacja ta podpisała porozumienie z byłymi posłami PO, angażując się w projekt „Godzina dla Polski” Jarosława Gowina^[23]. Wraz z końcem października Przemysław Wipler ustąpił z funkcji prezesa „Republikanów”^[24] (na rzecz Anny Streżyńskiej), jednak po niespełna miesiącu ponownie został na nią wybrany. Jego stowarzyszenie wzięło następnie udział w utworzeniu partii Polska Razem^[25]. Przemysław Wipler został członkiem prezydium zarządu tego ugrupowania, jednak już w lutym 2014 wraz z częścią „Republikanów” opuścił Polskę Razem^[26]. W marcu podjął współpracę z Kongresem Nowej Prawicy^[27], a w maju tegoż roku został członkiem tej partii^[28].

Na konwencie KNP w październiku 2014 Przemysław Wipler został wybrany na pierwszego wiceprezesa ugrupowania^[29], jednak decyzje konwentu zostały wkrótce unieważnione przez sąd partyjny^[30] (przy czym sąd powszechny wpisał nowe władze do ewidencji). Był kandydatem KNP na prezydenta Warszawy, zajmując 4. miejsce spośród 11 kandydatów (otrzymał 4,21% głosów)^[31]. W styczniu 2015 wraz z Januszem Korwin-Mikkem ogłosił powstanie nowej partii pod nazwą KORWiN: Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja^[32].

W 2014 i 2015 był dwukrotnie karany naganami przez Komisję Etyki Poselskiej za naruszenie art. 5 (zasada rzetelności), art. 6 (zasada dbałości o dobre imię Sejmu) oraz art. 7 (zasada odpowiedzialności) Zasad Etyki Poselskiej^[33].

W sierpniu 2015 został powołany na jednego z wiceprezesów partii KORWiN^[34]. W wyborach w październiku tegoż roku KW KORWiN nie przekroczył wyborczego progu, Przemysław Wipler otrzymał 17 424 głosy i nie uzyskał poselskiej reelekcji^[35]. W następnym miesiącu na funkcji prezesa „Republikanów” zastąpił go Karol Rabenda. W kwietniu 2017 Przemysław Wipler ogłosił zakończenie aktywności w partii KORWiN i wycofanie się z życia politycznego^[36]. Zajął się prowadzeniem działalności gospodarczej w branży PR^[37] oraz lobbingiem^[7].

W 2023 zarejestrował Fundację Dobry Rząd, w której objął funkcję prezesa^[38]. W lipcu tego samego roku powrócił do działalności w partii (funkcjonującej wówczas pod nazwą Nowa Nadzieja oraz wchodzącej w skład Konfederacji Wolność i Niepodległość)^[39]. W wyborach w 2023 uzyskał mandat poselski, kandydując z pierwszego miejsca Konfederacji w okręgu toruńskim i otrzymując 13 457 głosów^[40]. W styczniu 2024 powołany na wiceprzewodniczącego sejmowej komisji śledczej ds. wykorzystania oprogramowania Pegasus^[41].

W wyborach samorządowych w 2024 ubiegał się o urząd prezydenta Warszawy z ramienia komitetu Konfederacja i Bezpartyjni Samorządowcy. W głosowaniu zajął 4. miejsce spośród 6 kandydatów (otrzymał 4,45% głosów)^[42]. W tym samym roku bezskutecznie kandydował też w wyborach europejskich^[43].