Pseudosperma
.jpg) Strzępiak porysowany | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
rysostrzępiak |
| Nazwa systematyczna | |
| Pseudosperma Matheny & Esteve-Rav. Mycologia: 10.1080/00275514.2019.1668906, 11 (2019) | |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Pseudosperma sororium (Kauffman) Matheny & Esteve-Rav. 2019 | |
Pseudosperma Matheny & Esteve-Rav. (rysostrzępiak) – rodzaj grzybów z rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Pierwotnie gatunki obecnie zaliczane do rodzaju Mallocybe należały do rodzaju Inocybe (strzępiak). W 2019 r. Matheny, Vizzini i Esteve-Rav część gatunków tego rodzaju przenieśli do nowo utworzonego rodzaju Pseudosperma[1].
W 1990 r. Andrzej Nespiak opisywał te gatunki pod polską nazwą strzępiak[2]. Po przeniesieniu ich do rodzaju Pseudosperma nazwy polskie są niespójne z nazwami naukowymi. W 2021 r. Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów zarekomendowała dla nich nazwę rysostrzępiak[3].
Gatunki występujące w Polsce
- Pseudosperma arenicola (R. Heim) Matheny & Esteve-Rav. 2019[4] – rysostrzępiak piaskowolubny
- Pseudosperma flavellum (P. Karst.) Matheny & Esteve-Rav. 2019[5] – rysostrzępiak szaroblaszkowy
- Pseudosperma obsoletum (Romagn.) Matheny & Esteve-Rav. 2019 – rysostrzępiak kremowobrązowy
- Pseudosperma perlatum (Cooke) Matheny & Esteve-Rav. 2019 – rysostrzępiak perłowy
- Pseudosperma rimosum (Bull.) Matheny & Esteve-Rav. 2019 – rysostrzępiak porysowany[6]
- Pseudosperma squamatum (J.E. Lange) Matheny & Esteve-Rav. 2019 – rysostrzępiak łuskowaty
- Pseudosperma umbrinellum (Bres.) Matheny & Esteve-Rav. 2019[4] – rysostrzępiak złotobrązowy
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum[7]. Wykaz gatunków występujących w Polsce i nazwy polskie według Władysława Wojewody i innych.
Znaczenie
Grzyby mikoryzowe[8]. Zaliczane do tego rodzaju gatunki (zwane strzępiakami) zawierają pewną ilość muskaryny – tej samej substancji trującej, która występuje w muchomorach, stąd też zatrucia strzępiakami dają podobne objawy, jak zatrucia muchomorami. Ze względu na niewielką ilość muskaryny zwykle nie są to zatrucia śmiertelne, a tylko powodujące przykre dolegliwości. Z powodu trujących własności nie są zbierane jako grzyby jadalne, ponadto i tak nie mają wartości kulinarnych; są mało mięsiste i często o mało przyjemnym zapachu[2].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2020-03-22] (ang.).
- 1 2 Andrzej Nespiak, Grzyby. Tom XIX. Strzępiak (Inocybe), Warszawa – Kraków: PWN, 1990, ISBN 83-01-08749-8.
- ↑ Rekomendacja nr 2/2021 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online] [dostęp 2021-07-19].
- 1 2 B. Gierczyk i inni, XXIII wystawa grzybów Puszczy Białowieskiej. Materiały do poznania mykobioty Puszczy Białowieskiej, „Przegląd Przyrodniczy”, 29 (2), 2018, s. 9-57.
- ↑ B. Gierczyk, T. Ślusarczyk, Materiały do poznania mykobioty Wielkopolski, „Przegląd Przyrodniczy”, 31 (1), 2020, s. 3-83.
- ↑ W. Wojewoda podaje polską nazwę dla synonimu Inocybe fastigiata
- ↑ Index Fungorum (gatunki) [online] [dostęp 2020-01-28].
- ↑ Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.