Ptah
| ||||
| Ptah w hieroglifach |
| Bóg stwórca, sztuk i rzemiosła | |
 | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Atrybuty |
laska (będącą połączeniem symbolu anch, berła uas i filaru dżed) |
| Teren kultu | |
| Rodzina | |
| Dzieci | |
Ptah (czyt. pta) – bóg memficki. W mitologii egipskiej jest to bóg stwórca, stojący na czele Wielkiej Trójki Bogów. Razem z lwiogłową Sechmet i Nefertumem tworzyli w Memfis triadę. Koncepcja religijna głosząca pierwszeństwo Ptaha rywalizowała z kultem Ra i ostatecznie przegrała z nim w okresie Średniego Państwa.
Ptah był opiekunem sztuk i rzemiosła. Występował pod postacią człowieka, z ogoloną głową i laską (będącą połączeniem symbolu anch, berła uas i filaru dżed) w ręku. Świętym zwierzęciem Ptaha był Apis[1]. Za syna Ptaha uznano Nefertuma oraz półboga Imhotepa – arcykapłana i budowniczego piramidy Dżasera.
W mitologii
Według niektórych podań Ptah był prapagórkiem, który wyłonił się w trakcie tworzenia świata. Na nim zaś siedział jego syn, Nefertum[2]. Jego żoną była Sekhmet, wojownicza bogini, której imię znaczy 'Mocarna'
W kulturze europejskiej
Temu egipskiemu bóstwu Giuseppe Verdi i Antonio Ghislanzoni poświęcili drugą (finałową) odsłonę pierwszego aktu opery Aida, w której pośród świątynnych modłów i ekstatycznych tańców kapłanek młody egipski wódz Radames odbiera z rąk najwyższego kapłana Ramfisa insygnia przywództwa na wojnę z Etiopami (Possente Fthà...). Także ostatnia scena Aidy rozgrywa się równolegle w grobowcu Radamesa i Aidy oraz świątyni; Amneris córka faraona modli się tam o ukojenie duszy (Immenso Fthà...)[3].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Starożytny Egipt; praca zbiorowa pod redakcją Albertyny Szczudłowskiej PWN, Warszawa 1976 str.145
- ↑ R. Hamilton, Starożytny Egipt, Parragon, 2008, s. 28-29, 34-35, ISBN 978-1-4075-1978-4.
- ↑ Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne (PWM), 2008, s. 599-603. ISBN 978-83-224-0901-5.