Rędocin
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
66[1] |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
26-120[2] |
| Tablice rejestracyjne |
TSK |
| SIMC |
0228832[3] |
Położenie na mapie gminy Bliżyn _location_map.png) | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu skarżyskiego  | |
 51°10′05″N 20°43′13″E/51,168056 20,720278[4] | |
Rędocin – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, powiecie skarżyskim, w gminie Bliżyn[3][5].
W 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Przez Rędocin przechodzi 
niebieski szlak turystyczny z Pogorzałego do Kuźniaków.
Rędocin jest ośrodkiem garncarstwa. W miejscowości mieszka kilku twórców, związanych głównie z rodziną Andrzeja Rokity, który założył pierwszy warsztat garncarski około 1900 roku[6]. Andrzej Rokita specjalizował się w przedstawieniach figuralnych świątków i ptaków[7].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Hucie[8] lub do parafii Parafia św. Rocha w Mroczkowie[9].
Przypisy
- ↑ Liczba ludności gminy Bliżyn stan na 31.12.2021[dostęp 2022-09-18]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1078 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- 1 2 GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 115519
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Odkrywamy Świętokrzyskie. Rędocin [online], kielce.wyborcza.pl [dostęp 2024-12-15].
- ↑ B. Erber: Sztuka ludowa w województwie kieleckim. Kraków: WAG, [1970]. [b. nr ISBN]. [s. 6-10].
- ↑ Opis parafii w Hucie na stronie diecezji
- ↑ Opis parafii w Mroczkowie na stronie diecezji
Linki zewnętrzne
- Rendocin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 615.
