Rada Doradców Ekonomicznych (Stany Zjednoczone)

Rada Doradców Ekonomicznych

Council of Economic Advisers

Siedziba Rady
Państwo	Stany Zjednoczone
Data utworzenia	1946
Siedziba	Waszyngton
Przewodniczący	Stephen Miran
brak współrzędnych
Strona internetowa

Rada Doradców Ekonomicznych (ang. Council of Economic Advisers, CEA) – organ doradczy, stworzony na mocy Employment Act z 1946 w celu doradzania prezydentowi Stanów Zjednoczonych w obszarze polityki gospodarczej. Jest ona częścią biura decyzyjnego prezydenta i formułuje dużą część polityki gospodarczej Białego Domu.

W szczególności do obowiązków rady należy:

• wspieranie prezydenta i doradzanie mu w przygotowywaniu raportów ekonomicznych
• zbieranie w odpowiednim czasie wiarygodnych informacji dotyczących rozwoju gospodarczego i trendów, zarówno bieżących, jak i przewidywanych, analizowanie i interpretowanie powyższych informacji
• ocena projektów i działań rządu federalnego
• opracowywanie i rekomendowanie prezydentowi polityki gospodarczej wspierającej i promującej wolną konkurencję, przeciwdziałającą wahaniom koniunkturalnym i zmniejszającą ich efekty, oraz utrzymywanie wysokiego poziomu zatrudnienia, produkcji i siły nabywczej
• przeprowadzanie badań i dostarczanie raportów i rekomendacji dotyczących federalnej polityki gospodarczej i ustawodawstwa na zlecenie prezydenta.

Rada składa się z trzech członków mianowanych przez prezydenta, za zgodą Senatu. Każdy z członków powinien odznaczać się ponadprzeciętnymi kwalifikacjami niezbędnymi do skutecznej realizacji wyżej wymienionych celów. Następnie prezydent desygnuje jednego z członków na przewodniczącego.

Do jego oficjalnych obowiązków należy tworzenie opinii wydawanych przez Radę. Pozostali członkowie prowadzą analizy na polu polityki gospodarczej, reprezentują Radę na spotkaniach z innymi agencjami rządowymi i współpracują z przewodniczącym w wydawaniu rad gospodarczych.

Oprócz przewodniczącego i dwóch członków Rada ma do dyspozycji nieco szersze grono ekspertów, składające się z:

• około 10 starszych doradców (zazwyczaj profesorów uniwersyteckich na jedno- lub dwuletnich urlopach)
• około 10 młodszych doradców (najczęściej absolwentów studiów ekonomicznych będący ekspertami w jakiejś dziedzinie)
• 4 statystyków ekonomicznych, którzy wspomagają ekonomistów w interpretacji i identyfikacji danych.

Obecnym przewodniczącym Rady jest Stephen Miran.

Przewodniczącymi Rady w przeszłości byli:

Do innych byłych wpływowych członków Rady należą:

Radę utworzono w 1946 roku. W pierwszych 7 latach swojego funkcjonowania Rada dokonała pięciu istotnych ulepszeń w amerykańskiej polityce gospodarczej:

• zastąpienie cyklicznego modelu ekonomii modelem wzrostu
• postawienie ilościowych celów dla gospodarki
• wykorzystanie teorii hamulca fiskalnego i budżetu przy pełnym zatrudnieniu
• rozpoznanie potrzeby większej giętkości w opodatkowaniu
• wycofanie się z wyobrażenia o bezrobociu jako problemie strukturalnym poprzez realizację polityki niskiego zagregowanego popytu

W 1949 doszło do dyskusji między ówczesnym przewodniczącym Edwinem Noursem a członkiem Rady Leonem Keyserlingiem. Nourse wierzył, że gospodarka ma wybór między „pistoletami a masłem”, ale Keyserling argumentował, że rozwijająca się gospodarka poradzi sobie z wysokimi wydatkami zbrojeniowymi przy jednoczesnym wzroście poziomu życia. W 1949 Keyserling uzyskał wsparcie wpływowych doradców prezydenta Trumana Deana Achesona i Clarka Clifforda. W efekcie tego Nourse zrezygnował z pozycji przewodniczącego Rady, przestrzegając jednocześnie przed niebezpieczeństwami związanymi z deficytami budżetowymi i wzmożonymi wydatkami na zbrojenia. Przewodniczącym Rady został Keyserling, który następnie wpłynął na wprowadzenie przez prezydenta Trumana polityki Fair Deal i na treść ekonomicznych sekcji 68 Rezolucji Rady Bezpieczeństwa Narodowego, w której napisano, że silniej uzbrojona amerykańska armia nie wpłynie na poziom życia Amerykanów ani na ryzyko zmiany wolnorynkowego charakteru amerykańskiej gospodarki.

Podczas recesji w latach 1953–1954 Rada (pod przewodnictwem Arthura Burnsa) poparła aktywne kontracykliczne podejście do jej zwalczenia. Szczególnie istotnymi punktami w jej programie doradczym były wprowadzanie programu robót publicznych, ułatwienie dostępu do kredytów i obniżenie podatków.

• Niemiecka Rada Ekspertów Ekonomicznych
• szkocka Rada Doradców Ekonomicznych

• Witryna internetowa Rady Doradców Ekonomicznych