Nowe Repty
| Część Tarnowskich Gór | |
![]() Ulica Długa w Nowych Reptach, po lewej budynek ochotniczej straży pożarnej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| Data założenia |
1748 |
| W granicach Tarnowskich Gór |
1 stycznia 1973[1] |
| SIMC |
0943925 |
| Strefa numeracyjna |
(+48) 32 |
| Kod pocztowy |
42-603 |
| Tablice rejestracyjne |
STA |
Położenie na mapie Tarnowskich Gór ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa śląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu tarnogórskiego ![]() | |
Nowe Repty[2], Repty Nowe[3] (niem. Neu-Repten) – miejscowość będąca częścią miasta Tarnowskie Góry[2], wchodząca w skład utworzonej w 1998 roku dzielnicy Repty Śląskie.
Nowe Repty pierwotnie były kolonią Rept Starych założoną w 1748 roku, tuż po przejściu historycznego Śląska spod panowania austriackiego pod władzę Królestwa Prus. Aż do początku XX wieku stanowiła osobną wieś i gminę. Około 1925 roku na wschód od wsi działała kopalnia „Segiet”. Po plebiscycie została przyłączona do Polski w 1922 roku.
W okresie międzywojennym w miejscowości stacjonowała placówka Straży Granicznej I linii „Repty Nowe”[4].
W latach 1945–1954 Repty Nowe wchodziły w skład gminy Repty Stare, a w latach 1954–1972 w skład gromady Repty. 1 stycznia 1973 roku wraz z Reptami Starymi zostały włączone w granice miasta Tarnowskie Góry[1].
Przypisy
- 1 2 Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1972 r. w sprawie utworzenia, zniesienia i zmiany granic niektórych miast (Dz.U. z 1972 r. nr 50, poz. 327).
- 1 2 Obwieszczenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 października 2019 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2019 r. poz. 2360).
- ↑ Spis miejscowości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1967, s. 964.
- ↑ Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 25. ISBN 83-87424-77-3.





