Robert Helenius

Robert Helenius

Pseudonim	The Nordic Nightmare
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1984 Sztokholm
Obywatelstwo	Finlandia
Wzrost	200 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	37
Zwycięstwa	32
Przez nokauty	20
Porażki	5
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia Mistrzostwa Europy srebro Płowdiw 2006 waga superciężka
↑ Bilans walk aktualny na 12 sierpnia 2023.

Robert Helenius (ur. 2 stycznia 1984 w Sztokholmie) – fiński bokser wagi ciężkiej, były mistrz Europy federacji EBU.

Robert Helenius stoczył 144 amatorskie pojedynki, z których 105 wygrał, 38 przegrał i 1 zremisował. Był trzykrotnym mistrzem Finlandii w wadze superciężkiej (2003-2005). Największym jego sukcesem było zdobycie w 2006 roku w Płowdiwie wicemistrzostwa Europy w kategorii superciężkiej^[1].

Po mistrzostwach Europy wyjechał do Niemiec, gdzie walczył w tamtejszej Bundeslidze. Nie zdołał się zakwalifikować na igrzyska olimpijskie w Pekinie, zakończył więc amatorską karierę i podpisał profesjonalny kontrakt z grupą promotorską Wilfrieda Sauerlanda. Jako zawodowiec zadebiutował 17 maja 2008 w Bayreuth, gdy w pierwszej rundzie pokonał Niemca Gene Pukalla przez techniczny nokaut.

7 listopada 2009 stoczył przeciwko Tarasowi Bidence swój dziesiąty zawodowy pojedynek. Walka została przerwana przez lekarza między trzecią a czwartą rundą z powodu rozcięcia nad okiem Ukraińca^[2][3].

30 stycznia 2010 Helenius pokonał byłego mistrza świata federacji WBO Lamona Brewstera przez techniczny nokaut w ósmej rundzie^[4][5].

21 sierpnia 2010, wygrywając w szóstej rundzie przez techniczny nokaut z Francuzem Gregorym Tonym, zdobył w Erfurcie mistrzostwo Unii Europejskiej federacji EBU w wadze ciężkiej^[6][7]. 27 listopada 2010 obronił tytuł, zwyciężając przez techniczny nokaut w drugiej rundzie ze Szwedem Atillą Levinem. Ponadto zdobył interkontynentalne mistrzostwo WBO^[8][9].

2 kwietnia 2011 pokonał w dziewiątej rundzie przez nokaut Samuela Petera, broniąc interkontynentalny pas WBO oraz zdobywając wakujący tytuł mistrza interkontynentalnego WBA^[10][11].

27 sierpnia 2011 pokonał przez techniczny nokaut, w dziewiątej rundzie, byłego mistrza WBO Siarhieja Lachowicza^[12].

3 grudnia 2011 pokonał po kontrowersyjnym werdykcie Derecka Chisorę, stawką pojedynku był wakujący pas EBU w wadze ciężkiej^[13][14]. W połowie stycznia 2012 zrezygnował z tytułu i poddał się operacji kontuzjowanego barku, co wyłączyło go z treningów do połowy roku.

23 marca 2013 w Magdeburgu pokonał jednogłośnie na punkty Anglika Michaela Sprotta.

21 marca 2015 w Tallinnie pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Węgra Andrása Csomora (11-4-1, 9 KO) w sześciorundowym pojedynku^[15]

2 kwietnia 2016 roku w Helsinkach przegrał swój pierwszy pojedynek w karierze, ulegając przed czasem w szóstej rundzie byłemu pretendentowi do tytułu mistrza świata Johannowi Duhaupasowi (33-3, 21 KO)^[16].

28 października 2017 roku zmierzył się w Cardiff w walce o pas WBC Silver wagi ciężkiej z Dillianem Whyte’em (21-1, 16 KO). Przegrał ten pojedynek jednogłośnie na punkty (109-119, 109-119, 110-118)^[17].

7 marca 2020 roku w Barclays Centre w Nowym Jorku nieoczekiwanie pokonał przez TKO w 4. rundzie faworyzowanego Adama Kownackiego (20-1, 15 KO)^[18]. 10 października 2021 w rewanżu Helenius ponownie pokonał Adama Kownackiego^[19].

• Lista walk zawodowych Roberta Heleniusa na BoxRec.com