Ron Dermer

Urodził się 16 kwietnia w 1971 roku^[1] w Miami Beach na Florydzie w rodzinie Jaya i Jafy Dermerów. Ojciec był prawnikiem i z ramienia Partii Demokratycznej został wybrany burmistrzem Miami w 1967 roku. Funkcję tę piastował przez dwie kadencje. Jego matka, z domu Rosenthal, urodziła się w Mandacie Palestyny, a jej rodzice uciekli z Polski i Niemiec przed II wojną światową. David, starszy brat Rona, również polityk, był burmistrzem Miami przez trzy kadencje z ramienia Partii Demokratycznej^[2] .

Po ukończeniu college’u pracował dla Franka Luntza – republikańskiego doradcy, który w 1994 roku tworzył kampanię Newta Gingricha^[3] . Otrzymał stopień licencjata z ekonomii i zarządzania na Wharton School of the University of Pennsylvania oraz stopień licencjata na kierunku filozofii, ekonomii i nauk politycznych na Uniwersytecie Oksfordzkim^[1].

W 1995 roku zaczął pracował dla Natana Szaranskiego, pomagając przy kampanii politycznej JiIsra’el ba-Alijja^[3] . Później pełnił funkcję doradcy strategicznego Szaranskiego, kiedy ten pełnił funkcje ministra gospodarki i przemysłu oraz ministra spraw wewnętrznych. W 1997 roku na stałe wyemigrował do Izraela. W tym czasie grał także w izraelskiej lidze futbolu amerykańskiego – Kraft Family Israel Football League (hebr. ליגת הפוטבול הישראלית, Ligat ha-Futbol ha-Jisra’elit), na pozycji rozgrywającego^[2] . Od 2001 roku pracował jako dziennikarz w gazecie „The Jerusalem Post” i redagował w niej własną kolumnę The Numbers Game, w której krytykował Palestyńczyków za terroryzm oraz izraelską lewicę za sprzedawanie racji stanu za „mglistą nadzieję na pokój”^[3] . W 2004 roku wraz z Szaranskim wydał książkę The Case For Democracy: The Power of Freedom to Overcome Tyranny and Terror^[4]. Książka spotkała się z pozytywnym odbiorem w kręgach amerykańskiej administracji, w szczególności u prezydenta George’a W. Busha i sekretarz stanu Condoleezzy Rice^[2] . Współpraca z Szaranskim sprawiła, że w Izraelu Dermer zaczął być uważany za specjalistę od „rosyjskiego elektoratu”^[3] .

W 2000 roku nawiązał kontakty z Benjaminem Netanjahu^[5] , a w 2003 roku został doradcą jego i redagował mu przemówienia. W 2004 roku Netanjahu powołał Dermera na stanowisko wysłannika ds. ekonomicznych w Stanach Zjednoczonych. Funkcję tę sprawował do 2008 roku. W 2005 roku Dermer zrzekł się obywatelstwa amerykańskiego, aby móc sprawować powierzone mu stanowisko. W 2009 roku premierem Izraela został Netanjahu^[2] . Dermer znajdował się w sztabie wyborczym Likudu, gdzie modyfikował kampanię wyborczą partii przez pryzmat doświadczeń z kampanii prezydenckiej Baracka Obamy w Stanach Zjednoczonych^[3] . Po wyborach rozpoczął pracę jako doradca polityczny w Kancelarii Premiera. W jednej z rozmów Netanjahu ujawnił, że naturalnymi kandydatami na przyszłego przywódcę Likudu są Josi Kohen, były szef Mosadu, oraz Dermer^[2] . Kręgi polityków blisko związanych z Benjaminem Netanjahu uważają Dermera za „mózg Netanjahu”, a „każda kość w jego ciele jest republikańska”^[6] .

W 2013 roku został wyznaczony przez izraelskiego premiera na stanowisko ambasadora Państwa Izrael w Stanach Zjednoczonych^[7] . Podczas sprawowana tej funkcji podejmował działania mające powstrzymać administrację amerykańską przed podpisaniem porozumienia nuklearnego z Iranem. Był głównym inicjatorem i organizatorem przemowy Netanjahu w Kongresie na dwa tygodnie przed wyborami w Izraelu w 2015 roku. Wydarzenie to sprawiło, że był niechętnie goszczony przez administrację Obamy. Dermer brał także aktywny udział w spotkaniach z przedstawicielstwami dyplomatycznymi państw arabskich w Stanach Zjednoczonych, co wpłynęło na sukces Porozumień Abrahamowych^[6] .

W 2016 roku otrzymał nagrodę CSP Freedom Flame Award od the Center for Security Policy, która uważana jest za kontrowersyjną, antymuzułmańską i szerzącą teorie spiskowe organizacją w Stanach Zjednoczonych^[8] .

W 2021 roku pomagał w przygotowaniach i pisaniu autobiografii Netanjahu^[2] .

Po wygranych wyborach przez Likud w 2022 roku, mimo że nie jest członkiem Likudu, zaoferowano mu stanowisko szefa Rady Bezpieczeństwa Narodowego Izraela. Dermer odrzucił propozycję i zgodził się przyjąć stanowisko związane ze sprawami zagranicznymi. Wobec tego ponownie reaktywowano i wydzielono Ministerstwo Spraw Strategicznych z Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Gazety „Ha-Arec” i „The Jerusalem Post” sugerują, że ministerstwo Dermera będzie odpowiedzialne za relacje ze Stanami Zjednoczonymi, Arabią Saudyjską i kształtowanie polityki izraelskiej wobec Iranu^{[2] [6] [7]} .