Ryszard Bugaj

Ryszard Bugaj

Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1944 Gawłów
Przewodniczący Unii Pracy
Okres	od 1993 do 1997
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Następca	Aleksander Małachowski
Odznaczenia

Ryszard Bugaj (ur. 22 lutego 1944 w Gawłowie) – polski polityk i ekonomista, doktor habilitowany nauk ekonomicznych, profesor nadzwyczajny w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN. Działacz opozycji antykomunistycznej w okresie PRL, współzałożyciel Solidarności Pracy (1990) oraz Unii Pracy (1992), przewodniczący UP w latach 1993–1997, poseł na Sejm X, I i II kadencji w latach 1989–1997, doradca społeczny prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego w latach 2009–2010.

Ukończył w 1971 studia na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego, w 1989 na podstawie rozprawy pt. Próba reformy systemu finansowania gospodarki w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych został doktorem nauk ekonomicznych^[1], a w 2004 na podstawie dorobku naukowego oraz pracy zatytułowanej Dylematy finansów publicznych. Przekształcenia w gospodarce polskiej uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk ekonomicznych^[2].

W 1968 brał udział w protestach studenckich przeciwko zdjęciu spektaklu Dziady. W 1980 przystąpił do „Solidarności”, w listopadzie 1980 został członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych, w okresie stanu wojennego został na kilka dni internowany. Był uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu. W 1989 uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy z ramienia Komitetu Obywatelskiego.

W 1990 był wśród założycieli Solidarności Pracy, rok później z listy tego stowarzyszenia został wybrany na posła I kadencji. W styczniu 1993 został przewodniczącym współtworzonej przez SP w 1992 partii Unia Pracy. W wyborach parlamentarnych w 1993 po raz trzeci objął mandat poselski, gdy kierowane przez niego ugrupowanie otrzymało wynik 7,28% głosów. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (UP nie przekroczyła progu wyborczego), a w wyborach samorządowych w 1998 bezskutecznie ubiegał się o mandat radnego sejmiku mazowieckiego z listy koalicji Przymierze Społeczne^[3]. W 1997 podał się do dymisji z funkcji przewodniczącego UP, a w 1998 odszedł z partii, sprzeciwiając się polityce nowych władz (Aleksandra Małachowskiego i Marka Pola), zmierzających do ścisłej współpracy z Sojuszem Lewicy Demokratycznej. W wyborach parlamentarnych w 2001 ponownie bez powodzenia startował do Sejmu, tym razem z warszawskiej listy Polskiego Stronnictwa Ludowego. Założył następnie najpierw stowarzyszenie, następnie krótko istniejącą partię pod nazwą Forum Polska Praca.

W 2003 opowiadał się przeciwko wynegocjowanym warunkom członkostwa Polski w Unii Europejskiej, deklarując się jednocześnie jako zwolennik samej akcesji^[4]. W wyborach prezydenckich w 2005 publicznie poparł kandydaturę Lecha Kaczyńskiego. Na początku 2006 powrócił do Unii Pracy, objął funkcję przewodniczącego rady politycznej tej partii. Odszedł z niej ponownie w tym samym roku, sprzeciwiając się wejściu UP do koalicji Lewica i Demokraci. Od 5 lutego 2009 był doradcą społecznym prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego do spraw ekonomicznych. W 2014 został członkiem rady programowej partii Prawo i Sprawiedliwość^[5]. W 2009 został doradcą prezesa Narodowego Banku Polskiego^[6]. W październiku 2015 został członkiem Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę^[7]. W lutym 2016 zrezygnował z członkostwa w tym gremium, tłumacząc to sprzeciwem wobec popierania przez prezydenta Andrzeja Dudę „zawłaszczenia instytucji państwa przez aparat rządzącej partii”^[8].

W 2007 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[14]. W 2020 odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności^[15]. W październiku 2008 wszedł w skład Kapituły Orderu Odrodzenia Polski, wystąpił z niej we wrześniu 2010^[16].

Wieloletni mieszkaniec Podkowy Leśnej; w 2020 otrzymał tytuł honorowego obywatela tego miasta^[17].

• Strona sejmowa posła II kadencji. [dostęp 2013-10-27].
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2013-10-27].