Søløven (1995)

Søløven

„Søløven” w 2019
Klasa	okręt patrolowy
Typ	Flyvefisken (Standard Flex 300)
Historia
Stocznia	Danyard w Aalborgu
Wodowanie	1995
Kongelige Danske Marine
Nazwa	Søløven
Wejście do służby	28 maja 1996
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	488 t pełna
Długość	54 m
Szerokość	9 m
Zanurzenie	2,5 m
Napęd
• pierwotnie: CODAG: 1 turbina gazowa 5450 hp, 2 silniki 5800 hp, 3 śruby • od 2012: 2 silniki 5800 hp, 2 śruby
Prędkość	• pierwotnie: 30 w • od 2012: 18 w
Zasięg	2400 Mm przy prędkości 18 w
Uzbrojenie
• pierwotnie: 1 armata plot 76 mm OTO Melara 8 pocisków pokr. Harpoon (opcja) 6–12 pocisków plot. Sea Sparrow (opcja) 2 wyrzutnie torped 533 mm (opcja) 4 bg, 60 min (opcja)
Załoga	12–29

Søløven – duński okręt wielozadaniowy, z przełomu XX i XXI wieku, typu Flyvefisken (Standard Flex 300), stanowiącego uniwersalne okręty o modułowym wyposażeniu, mogące pełnić zadania uderzeniowe, patrolowe lub niszczyciela min. Wszedł do służby w 1994 roku w Kongelige Danske Marine pod nazwą „Søløven” (lew morski) z numerem burtowym P 563. Od 2012 roku służy jako okręt-baza nurków, ze zmianą numeru burtowego na Y 311.

„Søløven” był ostatnią – czternastą jednostką typu duńskich wielozadaniowych okrętów programu Standard Flex 300, nazwanego typem Flyvefisken^[1]. Były to innowacyjne niewielkie jednostki, które można było przystosować do pełnienia zadań patrolowych, uderzeniowych (kutrów rakietowo-artyleryjskich), zwalczania okrętów podwodnych, zadań niszczyciel min lub stawiacza min, w zależności od zainstalowanych modułów uzbrojenia^[2]. Okręt został zamówiony w stoczni Danyard A/S w Aalborgu w 1993 roku jako ostatni, po trzyletniej przerwie od zamówienia poprzedniej drugiej serii jednostek^[1].

Brak jest znanych danych dotyczących początku budowy, natomiast okręt wodowano w 1995 roku^[3]. Został ukończony i oddany do służby 28 maja 1996 roku^[1].

Okręty typu Flyvefisken miały kadłub wykonany z kompozytów z włóknem szklanym (GRP)^[2]. Wyporność pełna wynosiła 488 ton (480 ts)^[1][4]. Długość wynosiła 54 m, szerokość 9 m, a zanurzenie 2,5 m^[4].

Uzbrojenie i wyposażenie specjalne było montowane w zunifikowanych modułach w czterech gniazdach: jednym na pokładzie dziobowym i trzech na rufowym^[2]. Na dziobie montowano automatyczną armatę uniwersalną kalibru 76 mm OTO Melara 3 in/62 Super Rapid^[2]. W wariancie uderzeniowym można było zamontować za nadbudówką moduł z dwoma poczwórnymi wyrzutniami pocisków przeciwokrętowych Harpoon oraz moduł z dwoma wyrzutniami torped kalibru 533 mm^[2]. Stosowano kierowane przewodowo samonaprowadzające się torpedy FFV typ 613, a od 2001 roku także lekkie torpedy przeciwpodwodne MU90 Impact^[1]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm^[1]. Opcjonalnie można było przenosić cztery bomby głębinowe albo w wariancie stawiacza min, 60 min morskich^[1].

Do samoobrony przeciw lotnictwu we wszystkich wariantach wyposażenia można było zastosować moduł z trzema podwójnymi wyrzutniami Mk 48 Mod 3 dla sześciu rakiet przeciwlotniczych krótkiego zasięgu Sea Sparrow^[1]. Moduły te zostały zamówione w listopadzie 1993 roku^[5]. Od 2002 roku stosowano także wyrzutnie dla 12 rakiet^[1].

W wariancie przeciwpodwodnym stosowano sonar holowany Thomson Sintra TSM 2640 Salmon^[1]. Ponadto okręt był wyposażony w sonar kadłubowy CelsiusTech CTS-36/39^[1]. W wariancie niszczyciela min można było zastosować system przeciwminowy Ibis 43 z pojazdami podwodnymi Bofors Double Eagle ROV Mk I lub Mk II. Okręt wówczas współpracował z bezzałogowymi kutrami SAV z sonarami holowanymi Thomson Sintra 2054^[6].

Okręty drugiej serii zostały wyposażone w radar dozoru ogólnego Telefunken TRS-3D^[1][5]. Ponadto miały radar dozoru nawodnego Terma Scanter Mil i radar nawigacyjny Furuno^[1]. Do kierowania ogniem służył radar CelsiusTech 9LV 200 Mk 3 wraz z systemem optronicznym tej firmy^[1]. Po 2012 roku pozostały tylko radary Terma Scanter Mil i Furuno^[4].

Napęd był pierwotnie w systemie CODAG, składający się z turbiny gazowej GE LM 500 mocy szczytowej, o mocy 5450 hp, poruszającej środkowy wał śruby, oraz dwóch silników wysokoprężnych MTU 16V 396 TB 94 o mocy łącznej 5800 hp pracujących na zewnętrzne wały śrub^[1]. Okręty napędzały trzy śruby o regulowanym skoku^[1]. Po przebudowie na okręt pomocniczy napęd zredukowano do dwóch silników wysokoprężnych o mocy 5800 hp, napędzających dwie śruby^[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 30 węzłów, a na silnikach 20 w; po 2012 roku prędkość wynosiła 18 w^[1][4]. Zasięg wynosił 2400 Mm przy prędkości 18 w^[1]. Okręty miały też napęd pomocniczy w postaci silników hydraulicznych napędzających zewnętrzne wały, dla których czynnik roboczy zapewniały pompy napędzane silnikiem wysokoprężnym GM 12V-71 o mocy 500 hp^[1]. Napęd hydrauliczny pozwalał na osiąganie prędkości 10 w^[1].

Załoga liczyła początkowo 19–29 osób, w tym czterech oficerów, zależnie od roli^[1]. Jako okręt-baza nurków ma stałą załogę 12 osób, w tym dwóch oficerów^[4].

Okręt wszedł do służby w Królewskiej Marynarce Duńskiej 28 maja 1996 roku^[1]. Został nazwany „Søløven” (lew morski), z numerem burtowy P 563^[3].

„Søløven” pozostał ostatnim okrętem tego typu służącym w marynarce duńskiej po wycofaniu okrętów tego typu i ich częściowej sprzedaży za granicę do 2011 roku^[4]. Zmieniono jednak rolę okrętu na szkolny okręt-bazę nurków^[4]. W 2012 roku zakończono jego adaptację w stoczni Faaberg Vaerft, podczas której zdemontowano uzbrojenie i rozbudowano w kierunku rufy nadbudówkę, w której zamontowano między innymi komorę dekompresyjną^[4]. Na rufie zamontowano dźwig bramowy do obsługi dzwonu nurkowego^[4]. Okręt przeklasyfikowano na pomocniczy, co pociągnęło zmianę numeru burtowego na Y 311^[4].

• Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).
• IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
• Maksymilian Dura, Janusz Walczak. Inne czasy, inne okręty. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/93, 1993.