STS-41-D
 | |
| Dane misji | |
| Indeks COSPAR |
1984-093A |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Oznaczenie kodowe |
STS-41-D |
| Pojazd | |
| Wahadłowiec | |
| Załoga | |
 Od lewej: L-R: Walker, Resnik, L-R: Mullane, Hawley, Hartsfield, CoatsMike | |
| Dowódca | |
| Start | |
| Miejsce startu | |
| Początek misji |
30 sierpnia 1984 12:41:50 UTC |
| Orbita okołoziemska | |
| Apogeum |
354 km |
| Perygeum |
346 km |
| Okres orbitalny |
90,6 min |
| Inklinacja orbity |
28,5° |
| Lądowanie | |
| Miejsce lądowania | |
| Lądowanie |
5 września 1984, 13:37:54 UTC |
| Czas trwania misji |
6 dni, 56 min, 04 sek |
| Przebyta odległość |
4 007 000 km |
| Liczba okrążeń Ziemi |
97 |
| Program lotów wahadłowców | |
STS-41-D (ang. Space Transportation System) – pierwsza misja wahadłowca kosmicznego Discovery i dwunasta programu lotów wahadłowców[1].
Załoga[1]
- Henry Hartsfield, Jr. (2)*, dowódca
- Michael Coats (1), pilot
- Judith Resnik (1), specjalista misji 1
- Steven Hawley (1), specjalista misji 2
- Richard „Mike” Mullane (1), specjalista misji 3
- Charles Walker (1), specjalista ładunku 1
- * (liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)
Parametry misji
- Masa:
- startowa orbitera: 119 511 kg
- lądującego orbitera: 91 476 kg
- ładunku: 21 552 kg
- Perygeum: 346 km
- Apogeum: 354 km
- Inklinacja: 28,5°
- Okres orbitalny: 90,6 min
Misja[2]
Po trzech próbach startu, przerwanych wskutek usterek, pomyślny start Discovery nastąpił 30 sierpnia 1984. Była to pierwsza misja trzeciego po Columbii i Challengerze wahadłowca. Na orbitę zabrano 24 tony ładunku. Oprócz przetestowania nowej konstrukcji wahadłowiec wyniósł na orbitę także trzy satelity:
- telekomunikacyjnego SBS-D dla łączności prywatnej (skonstruowanego przez firmę McDonnell Douglas),
- wojskowego LEASAT/SYNCOM 2,
- łącznościowego Telstar 3C, który został skierowany na orbitę geostacjonarną.
Podczas misji przeprowadzono także eksperyment z prototypem dużego żagla słonecznego (OAST 1), który po rozłożeniu miał szerokość cztery metry i długość 31 metrów. Na pokładzie przeprowadzono także eksperymenty z wykorzystaniem żywych komórek i kryształów. Astronauta Walker zajmował się produkcją lekarstw w warunkach mikrograwitacji. Cała misja była filmowana za pomocą kamery IMAX, a z nakręconego materiału powstał film fabularny.
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
- podsumowanie misji STS-41-D na stronie KSC (ang.)
- Mark Wade: STS-41-D. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
- Spaceflight mission report: STS-41D. [w:] Spacefacts [on-line]. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).