Sachnowicze

Sachnowicze
Сахнавічы
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

głębocki

Sielsowiet

Prozoroki

Populacja (2009)
 liczba ludności


13

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Sachnowicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Sachnowicze”
Położenie na mapie Polski w 1939 r.
Mapa konturowa Polski w 1939 r., w prawym górnym rogu znajduje się punkt z opisem „Sachnowicze”
Ziemia55°18′36″N 28°08′36″E/55,310000 28,143333

Sachnowicze (biał. Сахнавічы; ros. Сахновичи) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim, w Prozoroki.

Historia

W czasach zaborów w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].

W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie dziśnieńskim, w gminie Czerniewicze, a od 1929 w gminie Prozoroki[2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 77 osób, 33 było wyznania rzymskokatolickiego, a 44 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali białoruską przynależność narodową. Było tu 16 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 12 domach zamieszkiwało 85 osób[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Czerniewiczach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Prozorokach[5].

Przypisy

  1. wieś Sachnowicze na mapie (rejon głębocki, obwód witebski) [online], www.radzima.net [dostęp 2021-03-26].
  2. Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. 7, część 2, 1924, s. 42.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 24.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1501.