Sacro Convento

Budowę Sacro Convento, jako siedzibę braci mniejszych przy Bazylice Świętego Franciszka, w której spocząć miało ciało Biedaczyny, rozpoczął z woli papieża Grzegorza IX dzień po kanonizacji, 17 lipca 1228 roku br. Eliasz Bonbarone. Bracia mieszkający w Sacro Convento mieli być odpowiedzialnymi za liturgię i opiekę nad pielgrzymami przybywającymi do grobu świętego. Obiekt wzniesiono na miejscu nazywanym „Wzgórzem piekielnym” lub „Niskim wzgórzem” (łac. Collis infernus)^[1]. Teren znajdował się na wschodzie, poza ówczesnymi murami miasta. Ginęli tam straceńcy, skazywani na śmierć przez powieszenie. Ciało Franciszka przeniesiono do bazyliki 25 maja 1230 roku. Klasztor wraz z górną bazyliką poświęcił w 1253 roku papież Innocenty IV^[2][3].

Klasztor przylegał do północnej ściany bazyliki. Jego dolna część rozciągała się w kierunku zachodnim, tj. do obecnego krużganka „Sykstusa IV” (wł. Sisto IV). Ponad klasztorem wzniesiono pałac papieski. W 1282 roku wybudowano od strony południowej duży refektarz kryty drewnianym dachem. Od 1360 roku zabudowania klasztorne powiększono o część wokół krużganka św. Geroncjusz (wł. San Geronzio). Po stronie zachodniej zbudowany został Pałac Albornoz (wł. Palazzo Albornoz). Prace sfinansował kard. Egidio Albornoz. Klasztor wyposażony został w infirmerię^[2].

W 1441 roku dodano po stronie południowej nowy refektarz i dormitoria dla zakonników. Współczesny wygląd kompleks zyskał za pontyfikatu Sykstusa IV. Z polecenia papieża zbudowano w 1472 roku dwa narożne bastiony od strony Matki Bożej Anielskiej. W 1474 roku powstał dwupoziomowy renesansowy krużganek za absydą bazyliki, obecnie nazywany jego imieniem. Górną loggię zaprojektowali Antonio da Como i Ambrogio Lombardo. Na początku XVII wieku na polecenie Filipa III, króla Hiszpanii nad piętnastowiecznym dormitorium dobudowano piętro na potrzeby nowicjatu^[2].

W latach 1745–1748 przebudowano duży refektarz według projektu Giovanniego Fontany. Drewniane więźby dachowe zastąpiono sklepieniem kolebkowym z lunetami. Autorem Ostatniej Wieczerzy w dużym refektarzu jest Francesco Solimena. Obraz powstał w 1717 rok. Refektarz zdobią dwadzieścia dwa owalne medaliony z portretami papieży, od Honoriusza III do Klemensa XIV dobroczyńców zakonu i bazyliki. Z 1760 roku pochodzi fresk autorstwa Pietra Carattoliego, przedstawiający Zatwierdzenie reguły. W zimowym refektarzu znajduje się Ostatnia Wieczerza z 1573 roku autorstwa asyskiego malarza Dona Doniego^[2].

Po 1798 roku klasztor i bazylika ucierpiały w wyniku polityki prowadzonej przez Napoleona (łac. soppressione napoleonica). Po zjednoczeniu Włoch magistrat asyski pozwolił jedynie trzynastu zakonnikom obsługującym bazylikę na pozostanie na miejscu i zamieszkiwanie w części klasztoru po stronie południowo-wschodniej. Od 1875 roku klasztor zamieniono na ogromny sierociniec. Franciszkanie konwentualni odzyskali cały obiekt w 1926 roku, dzięki zabiegom ich ministra generalnego Alfonsa Orliniego^[2][4].

Od czasu promulgacji motu proprio Benedykta XVI Totius Orbis z 9 listopada 2005 roku działalność duszpasterska prowadzona w Sacro Convento, jak również w bazylice, zależy bezpośrednio od miejscowego biskupa^[2].

Na terenie Sacro Convento mają swoją siedzibę:

• Archiwum muzyczne bazyliki i klasztoru
• Archiwum historyczne
• Biblioteka Sacro Convento
• Wydawnictwo (CEFA)
• Muzeum Skarbca
• Redakcja periodyku „San Francesco patrono d’Italia”