Sasino
| wieś | |
 Pałac w Sasinie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
–1,5 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
58 |
| Kod pocztowy |
84-210[3] |
| Tablice rejestracyjne |
GWE |
| SIMC |
0160459 |
Położenie na mapie gminy Choczewo _location_map.png) | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wejherowskiego  | |
 54°45′49″N 17°45′43″E/54,763611 17,761944[4] | |
Sasino[5][6][7] (kaszub. Sasëno) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Choczewo, na obszarze Wysoczyzny Żarnowieckiej.
Wieś jest siedzibą sołectwa Sasino, w którego skład wchodzą również: Białka, Kamieńsko, Osetnik) (w pobliżu Latarnia Morska Stilo), Sasiniec, Sasinko, Zielonka. Na północ od Sasina znajduje się rezerwat przyrody Choczewskie Cisy. Bezpośrednia bliskość Bałtyku i duże kompleksy leśne doprowadziły do przekształcenia się Sasina w miejscowość letniskowo-wypoczynkową.
W miejscowości znajduje się pałac z poł. XIX w. w postaci prostokątnej budowli z dwoma przybudówkami i dwuspadowym dachem[8]. Zbudowany przez Wilhelma von Somnitz. W czasach największego rozkwitu w majątku pracowało ponad 200 osób. W 1945 splądrowany przez żołnierzy Armii Czerwonej, następnie przekształcony kolejno w ośrodek kolonijny i wczasowy. Od 1996 w rękach prywatnych[9].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Atrakcje turystyczne
Niedaleko wsi znajduje się unikalny rezerwat przyrody "Choczewskie Cisy". Walory przyrodnicze to np: piękne sosnowe lasy, malownicze wydmy, nadmorskie tereny porośnięte wrzosem i kosodrzewiną, szerokie i nieprzeludnione plaże. Głównym walorem okolicy jest jednak pobliska (3 km) latarnia morska Stilo. Sasino słynie ponadto z dobrej kuchni tutejszych gospodarzy. Rozwija się tu także infrastruktura turystyczna.[10]
Integralne części wsi
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0160465 | Białka | część wsi |
| 0160471 | Kamieńsko | część wsi |
| 0160488 | Sasiniec | część wsi |
| 0160494 | Sasinko | część wsi |
| 0160502 | Zielonka | część wsi |
Demografia
Współczesna struktura demograficzna wioski Sasino na podstawie danych z lat 1995–2009 według roczników GUS-u, z prezentacją danych z 2002 roku[13]:
Tabela 1.1 Poziom populacji wioski w przedziałach wiekowych[13] WYSZCZEGÓLNIENIE J.
m.POPULACJA MIESZKAŃCÓW
(w przedziałach wiekowych w 2002 roku)OGÓŁEM 0-9 10-19 20-29 30-39 40-49 50-59 60-69 70-79 80+ I. OGÓŁEM os. 447 54 86 69 62 59 42 39 27 9 – odsetek % 100 12,1 19,2 15,4 13,9 13,2 9,4 8,8 6 2 1. WEDŁUG PŁCI A. Mężczyzn os. 228 24 50 39 33 31 17 20 9 5 – odsetek % 50,9 5,4 11,1 8,7 7,4 6,9 3,8 4,5 2 1,1 B. Kobiet os. 219 30 36 30 29 28 25 19 18 4 – odsetek % 49,1 6,7 8,1 6,7 6,5 6,3 5,6 4,3 4 0,9
Rysunek 1.1 Piramida populacji – struktura płci i wieku wioski[13]
Tabela 1.2 Poziom populacji wioski w grupach wiekowych[13] WYSZCZEGÓLNIENIE J.
m.POPULACJA MIESZKAŃCÓW
(w grupach wiekowych w 2002 roku)OGÓŁEM Mężczyzn Kobiet I. OGÓŁEM os. 447 228 219 – odsetek % 100 50,9 49,1 1. W WIEKU A. Przedprodukcyjnym os. 117 60 57 – odsetek % 26,2 13,4 12,8 B. Produkcyjnym os. 266 145 121 – odsetek % 59,5 32,4 27,1 a. mobilnym os. 181 102 79 – odsetek % 40,5 22,8 17,7 b. niemobilnym os. 85 43 42 – odsetek % 19 9,6 9,4 C. Poprodukcyjnym os. 64 23 41 – odsetek % 14,3 5,1 9,2
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Miejscowość statystyczna jest to zespół miejscowości, który przyjmuje nazwę miejscowości wiodącej. Zespół ten z reguły stanowią wieś i przyległe do niej mniejsze miejscowości. Dla wymienionych miejscowości statystycznych są to: Sasino – Sasino, Białka, Kamieńsko, Osetnik, Sasiniec, Sasinko, Zielonka.
- ↑ Polska w Liczbach [online], polskawliczbach.pl [dostęp 2023-11-24] (pol.).
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1134 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 121010
- ↑ Janusz Sitek: Nazwy geograficzne Rzeczypospolitej Polskiej. Ministerstwo Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, Główny Geodeta Kraju, Urząd Rady Ministrów, Komisja Ustalania Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych im. Eugeniusza Romera, 1991. ISBN 83-7000-071-1.
- ↑ Jan Bielec (red.), Stanisława Szwałek: Wykaz urzędowych nazw miejscowości w Polsce. Ministerstwo Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. T. III: P - Ż. Warszawa: GUS, 1982.
- ↑ Sasino, wieś, gmina Choczewo, powiat wejherowski, województwo pomorskie. [w:] Mapa topograficzna w skali 1:10 000. ORTO [on-line]. Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2011, geoportal.gov.pl [dostęp 2011-03-16]. (pol.).
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 237, ISBN 978-83-7495-133-3.
- ↑ Sasino
- ↑ Sasino [online], sasino.pl [dostęp 2024-04-25] (ang.).
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- 1 2 3 4 Baza Demograficzna – Tablice predefiniowane – Wyniki badań bieżących; Stan i struktura ludności; Ludność według płci i miast. GUS, 2011, demografia.stat.gov.pl [dostęp 2011-03-10]. (pol.).
Bibliografia
- Bielec Jan (red.), Szwałek Stanisława: Wykaz urzędowych nazw miejscowości w Polsce. Ministerstwo Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. T. III: P - Ż. Warszawa: GUS, 1982.
- Sitek Janusz: Nazwy geograficzne Rzeczypospolitej Polskiej. Ministerstwo Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, Główny Geodeta Kraju, Urząd Rady Ministrów, Komisja Ustalania Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych im. Eugeniusza Romera, 1991. ISBN 83-7000-071-1.
Linki zewnętrzne
- Pałac w Sasinie
- Strona informacyjna o Sasinie
- Sasino, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 331.
