Scott LaFaro

Rocco Scott LaFaro (ur. 3 kwietnia 1936 w Newark, zm. 6 lipca 1961 w Senece)^[1] – amerykański kontrabasista jazzowy. Wirtoz oraz innowator gry na tym instrumencie.

Kiedy miał pięć lat, jego wywodząca się z Włoch rodzina przeprowadziła się z Newark do Genewy w stanie Nowy Jork. Jego ojciec, Joseph, był skrzypkiem, który grał w orkiestrach Paula Whitemana oraz Tommy’ego i Jimmy’ego Dorseyów, a w Genewie prowadził zespół w klubie kolacyjnym^[3]. Scott miał cztery siostry^[4]. W wieku dziesięciu lat rozpoczął naukę gry na fortepianie. Kiedy w 1950 podjął edukację w szkole średniej, grał już także na saksofonie tenorowym i klarnecie basowym. Kontrabasem zainteresował się, będąc członkiem orkiestry szkolnej. Kontrabasistka zespołu, Gail Brown, nauczyła go pozycji akordów^[3]. On jednak pozostał przy saksofonie do czasu odniesienia kontuzji podczas meczu koszykówki w 1953, wskutek której przez pewien okres miał problemy z zadęciem. Niedługo później w tym samym roku usłyszał w lokalnym klubie grę Leroya Vinnegara, co odnowiło jego zainteresowanie kontrabasem.

Jeszcze przed ukończeniem szkoły w 1954 grywał w okolicznych klubach nocnych zarówno na saksofonie tenorowym jak kontrabasie. Po trzymiesięcznej nauce w Ithaca College dołączył do grupy puzonisty Buddy’ego Morrowa i pozostał w niej do września 1956^[3]. Kilka tygodni później został członkiem zespołu trębacza Cheta Bakera, występując w nim do 1958. W tym czasie jego gra zafascynowała pianistę i wibrafonistę Victora Feldmana, który zaprosił go do nagrania albumu The Arrival of Victor Feldman.

Po rozstaniu z Bakerem na kilka miesięcy wyjechał do Los Angeles, gdzie pracował nad swoim warsztatem instrumentalnym z saksofonistą Herbem Gellerem. Miałem wtedy kłopoty ze znalezieniem pracy – powiedział – a poza tym bardzo potrzebowałem ćwiczenia^[3]. Jego sytuacja zmieniła się jeszcze w 1958 dzięki grze na płycie Feldmana. Otrzymał bowiem zaproszenia do udziału w sesjach nagraniowych z pianistą Hamptonem Hawesem, gitarzysta Barneym Kesselem, wibrafonistą Calem Tjaderem i saksofonistą Stanem Getzem^[5]. Przez krótki czas współpracował z pianistą Paulem Bleyem. Zagrał kilka koncertów z Theloniousem Monkiem i przyszłym koryfeuszem free jazzu, saksofonistą Ornettem Colemanem, z którym nagrał również płyty^[6].

W 1959 wszedł do składu tria pianisty Billa Evansa, rozpoczynając swój ostatni, ale najbardziej twórczy etap kariery. Był wybitnym improwizatorem, kładł nacisk na wysokie dźwięki i potrafił grać w bardzo szybkich tempach, a współpraca z Evansem była wzajemnie stymulująca i zaskakująca pomysłami podczas muzycznego dialogowania^[1]. Trio (trzecim jego członkiem był perkusista Paul Motian) nagrało szereg bardzo wysoko ocenionych płyt. W 2009 album pt. Bill Evans – The Complete Village Vanguard Recordings, 1961 został uznany przez Bibliotekę Kongresu za „ważny kulturowo, historycznie lub estetycznie” i wciągnięty do Narodowego Rejestru Nagraniowego (National Recording Registry)^[7].

W nocy 6 lipca 1961, cztery dni po występie z Getzem na Newport Jazz Festival, zginął w wypadku samochodowym razem z towarzyszącym mu kolegą – Frankim Ottleym^[3]. Auto wypadło z drogi, uderzyło w drzewo i stanęło w płomieniach. Miał zaledwie 25 lat. Został pochowany na cmentarzu Glenwood w rodzinnej Genevie^[8]. Jego śmierć tak przygnębiła Evansa, że przez niemal rok nie występował^[3].

• 1988 Don Friedman with Scott LaFaro – Memories for Scotty (Insights)
• 1992 Joe Gordon & Scott LaFaro – West Coast Days – Live at the Lighthouse (Fresh Sound Records)
• 1995 The Alchemy of Scott LaFaro (Giants of Jazz)

Helene LaFaro-Ferández, jego siostra, napisała biografię pt. Jade Visions – The Life and Music of Scott LaFaro, pierwotnie wydaną w 2009 (ISBN 978-1574415759 – wyd. University of North Texas Press, 2014).

• Scott LaFaro, allmusic.com
• Scott LaFaro, The Short Life of a Master Bassist, nepm.org
• Scott LaFaro, jazzimprov.com

• Scott LaFaro – dyskografia, Discogs