Serafin (Lade)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	1924
Miejscowość	Charków
Konsekrator	Pimen (Piegow)
Konsekrowani biskupi
Filip (Gardner)	14 czerwca 1942
Współkonsekrowani biskupi
Grzegorz (Boriszkiewicz)	24 października 1943

Serafin
Alfred Lade
Kraj działania	Niemcy
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1883 ; Lipsk
Data i miejsce śmierci	14 września 1950 ; Monachium
Miejsce pochówku	?↗
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji
Inkardynacja	Eparchia berlińska
Chirotonia biskupia	1924

Serafin, imię świeckie Alfred Lade^[1] lub Karl Georg Albert Lade^[2] (ur. 4 czerwca 1883 w Lipsku, zm. 14 września 1950 w Monachium) – metropolita Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji.

Życiorys

Urodzony w Lipsku w rodzinie protestanckiej, w 1904 przeszedł na prawosławie^[2]. Żonaty z Mariną Iwanową, przez osiem pierwszych lat swojej kariery duchownej był białym duchownym. W latach 1907–1912 był jednym z kapłanów w soborze w Nowogrodzie Wołyńskim. W 1916 ukończył studia w akademii duchownej w Petersburgu^[3], według niektórych źródeł przez trzy lata po uzyskaniu dyplomu pracował jako wykładowca języka niemieckiego w seminarium duchownym w Charkowie, jak również służył w parafiach eparchii charkowskiej^[2]. W 1920 stracił żonę i cztery lata później złożył śluby zakonne. Był już wtedy czynnym zwolennikiem ruchu Żywej Cerkwi, w której w 1923 lub w 1924 niekanonicznie otrzymał chirotonię biskupa charkowskiego, zaś w 1927 został przeniesiony na katedrę achtyrską.

W 1929 lub w 1930^[2] za zgodą władz radzieckich wyjechał do Niemiec, gdzie – być może na osobiste polecenie metropolity Antoniego (Chrapowickiego)^[2] – został przyjęty w poczet kapłanów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji. Jego święcenia biskupie uznano za ważne; w tym samym roku mianowany biskupem monachijskim i bawarskim (według innych źródeł: poczdamskim lub tegelskim)^[2], zaś w 1938 podniesiony do godności metropolity berlińskiego i niemieckiego (według innych źródeł, bp Serafin otrzymał godność metropolity w 1942^[2]). Po podbiciu Polski przez III Rzeszę zarządzał całym Kościołem prawosławnym na ziemiach Generalnego Gubernatorstwa, jednak już 23 września 1940 został odsunięty od tych zadań, gdy metropolita warszawski i całej Polski Dionizy (Waledyński) złożył przed Hansem Frankiem deklarację lojalności wobec władz hitlerowskich. Grzegorz Pelica określa biskupa Serafina jako „umiarkowanie lojalnego” wobec nazistów^[1]. Po usunięciu z urzędu wrócił do Monachium, gdzie w 1950 zmarł.

Przypisy

1 2 G.J. Pelica: Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939). Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 389. ISBN 978-83-925882-0-7.
1 2 3 4 5 6 7 Митрополит Серафим (Ляде) Карл Георг Альберт, в крещении Серафим) (иное произношение – Ладе) (Seraphim (Lade)) (1883 – 1950)
↑ Według innych źródeł był absolwentem seminarium duchownego w Petersburgu, zaś akademię kończył już w Moskwie.

Bibliografia

Серафим (Лядэ)

[pelica-1] 1 2 G.J. Pelica: Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939). Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 389. ISBN 978-83-925882-0-7.

[zarubieże-2] 1 2 3 4 5 6 7 Митрополит Серафим (Ляде) Карл Георг Альберт, в крещении Серафим) (иное произношение – Ладе) (Seraphim (Lade)) (1883 – 1950)

[3] Według innych źródeł był absolwentem seminarium duchownego w Petersburgu, zaś akademię kończył już w Moskwie.

[1]

[2]

[3]