Shōin-ji
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Właściciel | |
| Typ zakonu |
męski |
| Założyciel klasztoru |
Tensho |
| Materiał budowlany |
drewno, cegła, kamień |
| Data budowy |
1279 |
Położenie na mapie Japonii  | |
 35°07′25″N 138°48′00″E/35,123653 138,799936 | |
Shōin-ji (jap. 松蔭寺) – świątynia buddyjska japońskej szkoły rinzai w mieście Numazu (prefektura Shizuoka).
Historia i idea świątyni
Świątynia została założona w 1279 roku przez mnicha Tensho w nadmorskim mieście Numazu, które znajduje się w prefekturze Shizuoka[1].
W 1700 roku, gdy opatem świątyni był Tanrei Sōden, rozpoczął w niej praktykę 15-letni Hakuin, który w czasie ceremonii tonsurowej (postrzyżyn) otrzymał monastyczne imię Ekaku. W 1717 roku Hakuin został opatem i stał się znany w całej Japonii. Wielki klasztor Myōshin-ji nadał mu rangę wraz z prawami do sukcesji i od tej pory świątynia ta została związana z linią przekazu Dharmy Myōshin-ji. Hakuin prowadził surowe, wręcz ascetyczne życie, które przyciągnęło do niego ponad 400 uczniów. Świątynia była stopniowo rozbudowana, gdyż nie mogła pomieścić wszystkich chętnych do praktyki pod kierunkiem Hakuina[2].
W 1743 roku przybył do niej Tōrei Enji, który został jednym z głównych uczniów Hakuina i w konsekwencji spadkobiercą jego Dharmy (1759 rok). On też utrzymywał właściwy merytorycznie poziom nauki zen Hakuina. Z jego poręczenia opatem Shōin-ji został inny z uczniów Hakuina, mnich-malarz Suiō Genro, mimo iż ten nie wykazywał żadnych cech mistrza zen[3].
W świątyni tej przechowywane są dzieła kaligraficzne Hakuina oraz jego obrazy malowane tuszem. Grób mistrza Hakuina przyciąga odwiedzających[1].
Adres
- 128 Hara, Numazu, Shizuoka Prefecture, Japan 410-0312
Przypisy
Bibliografia
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.