Shahed 238
.jpg) | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ | |
| Załoga |
0 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 × silnik turboodrzutowy Toloue-10 |
| Wymiary | |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
500−600 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Iran, Rosja | |
Shahed 238 – irański uderzeniowy bezzałogowy statek powietrzny produkowany przez Iran Aircraft Manufacturing Industries Corporation.
Historia
Istnienie nowego irańskiego bezzałogowego aparatu latającego z napędem odrzutowym, ujawniono 20 listopada 2023 roku na wystawie uzbrojenia Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, odbywającej się w gmachu Uniwersytetu Nauk i Technologii Lotniczych Ashura w Teheranie. Nowa konstrukcja wyposażona jest w silnik turboodrzutowy. Według niepotwierdzonych doniesień, aparat napędzany jest jednostką Toloue-10, irańską kopią czeskiego silnika PBS TJ100. Zastosowanie tego typu napędu znacząco zwiększa prędkość lotu, ale również poziom zużycia paliwa, co w konsekwencji może obniżać zasięg samolotu[1]. Konstrukcyjnie Shahed 238 jest bardzo zbliżony do konstrukcji Shahed 136. Wlot powietrza do silnika umieszczono nad kadłubem maszyny. Jednocześnie zaprezentowano trzy wersje aparatu różniące się sposobem naprowadzania. Pierwsza z nich wyposażona była w optyczny/podczerwony system naprowadzania, system radarowy (prawdopodobnie) oraz klasyczny, z autonomicznym systemem naprowadzania, wykorzystującym układa nawigacji inercyjnej i system GPS. Prawdopodobnie maszyny zostały zakupione przez Rosje i wykorzystane przeciwko celom znajdującym się na Ukrainie w trakcie wojny rosyjsko-ukraińskiej[2].
Duża prędkość lotu znacząco zmniejsza szanse na zestrzelenie Shaheda 238 przez masowo używane przez stronę ukraińską tanie środki przeciwlotnicze, takie jak karabiny maszynowe i holowane działka przeciwlotnicze, bardzo skuteczne przeciwko tłokowym a przez to powolnym Shahed 131 i Shahed 136. Jeśli Rosja będzie w stanie na masową skalę użyć odrzutowych Shahedów 238, zmusi tym samym Ukrainę do rzucenia przeciwko nim zdecydowanie bardziej wyrafinowanych środków przeciwlotniczych, dużo droższych w eksploatacji jak również zdecydowanie mniej dostępnych[2].