Sido S-1

Sido S-1

Sido S-1 SP-AFT
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Konstruktor	Józef Sido
Typ	samolot sportowy
Konstrukcja	górnopłat o konstrukcji drewnianej
Załoga	2
Historia
Data oblotu	28 lipca 1930
Lata produkcji	1930–1933
Wycofanie ze służby	1939
Dane techniczne
Napęd	Cirrus III
Moc	85 KM (62 kW)
Wymiary
Rozpiętość	11,40 m
Długość	7,80 m
Wysokość	2,50 m
Powierzchnia nośna	17,00 m²
Masa
Własna	437 kg
Startowa	659 kg
Osiągi
Prędkość maks.	170 km/h
Prędkość wznoszenia	3,5 m/s
Pułap	4500 m
Zasięg	700 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

Sido S-1 – polski amatorski samolot sportowy z okresu międzywojennego.

W 1929 roku student Akademii Górniczej w Krakowie Józef Sido zaprojektował samolot sportowy przeznaczony dla aeroklubów. W 1930 roku samolot ten został zbudowany w warsztatach lotniczych 2 Pułku Lotniczego w Krakowie z przeznaczeniem dla Aeroklubu Krakowskiego.

Pierwszy gotowy egzemplarz oznaczono jako Sido S-1 został oblatany 28 lipca 1930 r., wyposażony w silnik Cirrus III o mocy 85 KM. Następnie latem 1930 zbudowany został kolejny samolot tego typu oznaczony jako Sido S-2, przy czym wyposażono go w polski silnik WZ-7 o takiej samej mocy. Wiosną 1931 r. w warsztatach 2 Pułku Lotniczego gotowy był trzeci samolotu oznaczono go jako S-3, choć był identyczny z prototypem Sido S-1.

Przewidywanie rozpoczęcia produkcji seryjnych tych samolotów, lecz ostatecznie dopiero w 1933 r. Centralne Warsztaty Aeroklubów w Lublinie przystąpiły do budowy kolejnych 5 samolotów tego typu, przy czym otrzymały one oznaczenie Sido S-1bis, jednak z powodu likwidacji warsztatów zbudowano tylko 3 samoloty tego typu. Samoloty były nieco zmodyfikowane, dwa otrzymały silniki WZ-7, natomiast trzeci silnik Siemens Sh II. Rozpoczętych 2 dalszych samolotów nie ukończono.

Samolot Sido S-1 we wrześniu 1930 r. samolot ten wziął udział w Podhalańskim Zlocie Awionetek w Nowym Targu^[1], zgłoszono go również do udziału w zawodach Challenge 1930, lecz nie wziął w nim udziału z powodu defektu silnika. Od 24 września do 6 października 1930 r. samoloty Sido S-1 i S-2, wzięły udział w III Krajowym Konkursie Awionetek, w którym S-1 zajął 9 miejsce, a S-2 nie ukończył konkursu. Samolot S-3 wziął udział w V Krajowym Lotniczym Konkursie Turystycznym we wrześniu 1933 r., lecz konkursu nie ukończył. Samoloty wyszły z użycia w latach 1933-1934, przez ten okres należały Aeroklubu Krakowskiego.

Samoloty zbudowane w warsztatach w Lublinie, natomiast były użytkowane w Aeroklubie Warszawskim, gdzie użytkowano je do 1939 roku. Według nie potwierdzonych informacji jeden z tych samolotów został we wrześniu 1939 roku ewakuowany do Rumunii.

Samolot Sido S-1 był dwumiejscowy górnopłatem zastrzałowym typu parasol, konstrukcji mieszanej.

Płat o budowie trapezowej, trójdzielny o konstrukcji drewnianej, kryty sklejką do pierwszego dźwigara, a dalej płótnem. Płaty podparte zastrzałami o układzie V oraz usztywnione linką stalową. Płat wyposażony był w lotki. Kadłub prostokątny wykonany ze spawanych rur stalowych, kryty w dolnej części płótnem a górna zaokrągloną cześć kryta sklejką. Osłona silnika z blachy aluminiowej. Kabiny odkryte. Usterzenie drewniane kryte płótnem. Podwozie klasyczne stałe.

Poszczególne egzemplarze samolot był wyposażony w różne typu silników:

• S-1– w silnik rzędowy Cirrus III o mocy 85 KM
• S-2 i S-3 – w silnik gwiazdowy Avia WZ-7, o mocy 80 KM
• S-1 bis – w silnik gwiazdowy Siemens Sh-II o mocy 84 KM lub Avia WZ-7 o mocy 80 KM.

• Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893–1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1976, s. 107-109.
• Andrzej Glass, Krzysztof Cieślak: Barwa w lotnictwie polskim 1. Samoloty i szybowce do 1939 roku.. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1985, s. 4-5. ISBN 83-206-0456-7.
• Feliks Pawłowicz. Samolot szkolno-turystyczny S-1. „Skrzydlata Polska”. 4/1958, 22 stycznia 1958. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.