Sounds from the Thievery Hi-Fi

Rob Garza i Eric Hilton spotkali się w 1995 roku w klubie muzycznym Eighteenth Street Lounge w Waszyngtonie. Postanowili wówczas założyć zespół, któremu dali nazwę Thievery Corporation^[2]. Zespół zadebiutował w 1996 roku albumem Sounds from the Thievery Hi-Fi, zadedykowanym jednemu z mistrzów bossa novy, Antôniowi Carlosowi Jobimowi. Wszystkie utwory skomponowali Rob Garza i Eric Hilton. Album wydany został w Niemczech jako podwójny longplay^[3], natomiast w ojczyźnie zespołu jako CD^[4]. Obie wersje zawierały po 13 utworów.

Na wznowieniu, wydanym 22 czerwca 1998 roku przez 4AD, znalazło się 14 utworów (niektóre w nowych wersjach). Po raz pierwszy podano nazwiska wykonawców partii wokalnych: Pameli Bricker („Incident At Gate 7”) i Bebel Gilberto („Scene At The Open Air Market”)^[5].

W 1999 roku Eighteenth Street Lounge Music wydała wersję z 16 utworami^[6].

Na wznowieniu z 2014 roku (podwójny LP) znalazło się 17 utworów^[7].

Od strony muzycznej album Sounds from the Thievery Hi-Fi jest, podobnie jak większość muzyki Thievery Corporation, mieszanką różnych gatunków, takich jak: trip hop, acid jazz czy elektroniczna muzyka taneczna. Garza i Hilton zrealizowali utwory nakładając na podkład muzyki syntezatorowej brzmienie rzeczywistych instrumentów lub sampli, zmiksowanych w studio. Przykładem jest tu utwór „Scene at the Open Air Market”, zawierający dźwięki ksylofonu, a w dalszej partii być może akordeonu, tworzących razem brzmienie easy listening, rumby i wschodnioeuropejskiej muzyki ludowej. „2001 Spliff Odyssey” z kolei zawiera sample wokalne w stylu reggae, nałożone na łagodną, rytmiczną melodię^[8]. Ten ostatni utwór ukazał się w styczniu 1996 roku na singlu, zwiastującym wydanie albumu^[9]. Z kolei „One”, „Transcendence” i „Incident At Gate 7” Mike Watson z Ambient Music Guide określił jako utwory hip-hopowe, zrealizowane z bardzo powściągliwym użyciem takich elementów, jak: smyczki, subtelnie brzmiące syntezatory, flet, tambura i niewyraźny wokal. Natomiast utwory „Interludium” i „Oscylator” porównał do produkcji duetu Kruder & Dorfmeister^[10]. Ryan Schreiber w swojej recenzji na łamach Pitchfork porównał muzykę albumu do elektronicznych rytmów w wykonaniu Air i Neotropic^[11].

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	74/100[12]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[8]
The List	[13]
Pitchfork	7.6/10[11]
Spin	8/10[14]
The Sydney Morning Herald	[15]
Visions	10/12[16]

Cammila Collar z AllMusic podkreśla zróżnicowanie brzmieniowe i stylistyczne albumu zauważając przy tym, że różne wpływy muzyczne są w przypadku niektórych piosenek niezbyt zręcznie połączone, co można uważać – jej zdaniem – za rzeczywistą słabość tej płyty. Jednak „zakładając, że prawie każdy, kto odbiera dźwięki z Thievery Hi-Fi, jest fanem trip-hopu, acid jazzu, muzyki klubowej / tanecznej lub elektroniki, jest to w zasadzie płyta dla każdego” – podsumowuje autorka^[8].

Zdaniem Ryana Schreibera z magazynu Pitchfork Sounds from the Thievery Hi-Fi to „muzyka lounge XXI wieku (…) tworząca pejzaż dźwiękowy równie przyjemny do słuchania, jak stare nagrania Milesa Davisa”. Album jest jednak w opinii autora ciekawszy, niż jakakolwiek muzyka lounge i zarazem dwukrotnie bardziej taneczny^[11].

„Album Sounds from the Thievery Hi-Fi jest poświęcony pamięci brazylijskiej legendy, Antoniowi Carlosowi Jobimowi, co ma sens w przypadku płyty, która kołysze się tak mocno i [zarazem] delikatnie” – twierdzi Jeff Salamon z magazynu Spin^[14].

Zdaniem Andrew Khedooriego z The Sydney Morning Herald „Garza i Hilton cytują dubowego artystę The Mad Professora i Antonio Carlosa Jobima, którzy wywarli na nich największy wpływ”. Album poprzez „przepuszczanie dźwięki bossa novy, lounge i jazzu przez wyrafinowany filtr” jest „jednocześnie łagodny i podstępny”^[15].

„Dwóch muzyków z Waszyngtonu gra pierwszorzędny, odlotowy, sprężysty dub, który sprawdza się także przy delikatnych dźwiękach”^[16].

2 listopada 2006 roku album doszedł do 12. miejsca na liście Dance/Electronic Albums tygodnika Billboard^[17].

Według Nielsen SoundScan album został sprzedany w liczbie 33 tysięcy egzemplarzy (sierpień 2002)^[18].