Stagonospora
 Stagonospora calystegiae | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Stagonospora |
| Nazwa systematyczna | |
| Stagonospora (Sacc.) Sacc. Sylloge fungorum (Abellini) 3: 445 (1884) | |
Stagonospora (Sacc.) Sacc. – rodzaj grzybów z rodziny Didymosphaeriaceae[1]. Mikroskopijne grzyby pasożytnicze.
Charakterystyka
Liczny w gatunki rodzaj grzybów występujących w różnych strefach klimatycznych.Pasożytują na różnych roślinach, często z rodziny wiechlinowatych. Tworzą drobne, grubościenne pyknidia o barwie od bursztynowej do ciemnobrunatnej. Komórki konidiotwórcze prawie kuliste lub beczułkowate, konidia szkliste, cylindryczne lub wrzecionowate z dwoma lub kilkoma septami[2].
Wśród roślin uprawnych w Polsce niektóre gatunki Stagonospora wywołują takie grzybowe choroby roślin jak septorioza liści pszenicy, septorioza owsa, brunatna plamistość liści traw, brązowa plamistość liści miskanta[3].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phaeosphaeriaceae, Pleosporales, Pleosporomycetidae, Dothideomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Takson utworzył w 2010 r.Pier Andrea Saccardo. Bazonim: Hendersonia subgen. Stagonospora Sacc. 1880[1]. Synonimy[4]:
- Dendropleella Munk 1953
- Dichaenopsis Paol 1905
- Diedickella Petr. 1922
- Gymnosphaera Tassi 1902
- Hendersonia Sacc. 1884
- Hendersonia Berk. 1841
- Hendersonia subgen. Stagonospora Sacc. 1880
- Macrodendrophoma T. Johnson 1904
- Monascostroma Höhn. 1918
- Saccharicola D. Hawksw. & O.E. Erikss., in Eriksson & Hawksworth 2003
- Stagonosporella Tassi, Bulletin Labor. Orto Bot. de R. Univ. Siena 5: 50 (1902)
- Stagonospora anemones Pat. 1886[5]
- Stagonospora aquatica (Sacc.) Sacc. 1884
- Stagonospora arenaria (Sacc.) Sacc. 1884
- Stagonospora atriplicis (Westend.) Lind 1913
- Stagonospora bellunensis (Speg.) Jørst. 1967
- Stagonospora brachypodiicola (Brunaud) E. Castell. & Germano 1977
- Stagonospora calystegiae (Westend.) Bubák 1907
- Stagonospora caricinella Brunaud 1893
- Stagonospora caricis (Oudem.) Sacc. 1884
- Stagonospora curtisii (Berk.) Sacc. 1884
- Stagonospora dolomitica (Kabát & Bubák) Petr. 1928
- Stagonospora foliicola (Bres.) Bubák 1915[5]
- Stagonospora fragariae H. Briard & Har. 1891
- Stagonospora fuckelii (Sacc.) Jørst. 1965[6]
- Stagonospora gigaspora (Niessl) Sacc. 1884
- Stagonospora hygrophila Sacc. 1899
- Stagonospora hysterioides Sacc. 1884
- Stagonospora innumerosa (Desm.) Sacc. 1884
- Stagonospora intermixta (Cooke) Sacc. 1884[5]
- Stagonospora iridis C. Massal. 1890
- Stagonospora junciseda (Sacc.) Mussat 1901[5]
- Stagonospora macropycnidia Cunnell 1961
- Stagonospora physalina (Sacc.) Siemaszko 1923
- Stagonospora pulsatillae Vestergr. 1897[5]
- Stagonospora sacchari T.T. Lo & L. Ling 1950
- Stagonospora schoenoplecti Dudka 1963
- Stagonospora siegensis (Kirschst.) E. Castell. & Germano 1977
- Stagonospora tainanensis W.H. Hsieh 197
- Stagonospora thalictri Siemaszko 1919
- Stagonospora trifolii Fautrey 1890[5]
- Stagonospora typhoidearum (Desm.) Sacc. 1884
- Stagonospora vexatula (Sacc.) Sacc. 1884
- Stagonospora viminalis Sacc. & Fiori 1899[5]
- Stagonospora vitensis Unamuno 1929
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum[7]. Wykaz gatunków według W. Mułłenki[8] i innych[3].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2025-03-13] (ang.).
- ↑ Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, s. 318–319, ISBN 978-83-09-01048-7.
- 1 2 Zbigniew Borecki, Małgorzata Solenberg (red.), Polskie nazwy chorób roślin uprawnych, wyd. 2, Poznań: Polskie Towarzystwo Fitopatologiczne, 2017, s. 99, 100, 106, 124, ISBN 978-83-948769-0-6.
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2025-03-13] (ang.).
- 1 2 3 4 5 6 7 Według Index Fungotum takson niepewny.
- ↑ Podany jako Stagonospora tussilaginis Died. 1912.
- ↑ Index Fungorum (gatunki) [online] [dostęp 2025-03-13] (ang.).
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 672–675, ISBN 978-83-89648-75-4.