Stanisław Mikos

Stanisław Mikos

Data i miejsce urodzenia	23 marca 1927 Bronowo-Zalesie
Data i miejsce śmierci	5 listopada 2006 Gdańsk
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza
Alma Mater	Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Gdańsku
Doktorat	1962
Habilitacja	1972 Uniwersytet Mikołaja Kopernika
Profesura	1983
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Gdański
Odznaczenia

Stanisław Mikos (ur. 23 marca 1927 w Zalesiu, zm. 5 listopada 2006 w Gdańsku) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych.

Urodził się w wielodzietnej rodzinie Franciszka, rolnika, i Józefy z domu Bidzińskiej. Miał siedmioro braci i trzy siostry. Ukończył cztery klasy szkoły powszechnej^[1].

Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik przy pomiarach gruntu, w sierpniu 1944 został wywieziony na roboty przymusowe do Prus Wschodnich, z których w listopadzie zbiegł i ukrywał się w rodzinnej wsi^[1].

Po wojnie ukończył szkolny kurs wyrównawczy na poziomie szkoły podstawowej, od września 1945 uczył się w Płocku w Gimnazjum Handlowym, po roku w Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. króla Władysława Jagiełły, gdzie w 1948 zdał maturę^[1]. W 1956 ukończył studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej (obecnie Uniwersytet Gdański)^[2]. Specjalizował się w historii najnowszej, zwłaszcza dziejach Wolnego Miasta Gdańska. Doktorat obronił w 1962^[3]. Habilitował się w 1972^[4]. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1983. Pełnił funkcje: dziekana Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Gdańskiego (1975–1978)^[5], dyrektora Instytutu Historii tej uczelni (1974–1975)^[6] oraz kierownika Katedry Historii Najnowszej w tym instytucie (1974–1997). Był członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego i Komisji Historii Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.

Był członkiem Związku Walki Młodych, Akademickiego Związku Młodzieży Polskiej, Związku Młodzieży Polskiej. Od 1952 w PZPR, w latach 1960–1966 i 1968–1970 był I sekretarzem Oddziałowej Organizacji Partyjnej na Wydziale Humanistycznym WSP Gdańsk, w latach 1970–1972 członkiem KU PZPR UG, w latach 1972–1976 członkiem Uczelnianej Komisji Rewizyjnej, był też lektorem w KW PZPR w Gdańsku^[1].

Dwukrotnie żonaty. Od 1952 był mężem Wacławy z domu Książyńskiej (1928–1988), nauczycielki historii, z którą miał córki Ewę i Izabelę. Drugą żoną była Genowefa Kurpis-Mikos z domu Koncewicz (1930–1999), docent dr w Instytucie Historii UG^[1].

Zmarł w Gdańsku, pochowany 7 listopada 2006 na cmentarzu Łostowickim w Gdańsku (kwatera 23-10-12)^[7].

• Gromady Ludu Polskiego w Anglii 1835–1846 (1962)
• Działalność Komisariatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku 1920–1939 (1972)
• Wolne Miasto Gdańsk a Liga Narodów 1920–1939 (1979)
• Polacy na Politechnice w Gdańsku w latach 1904–1939 (1987)

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983)
• Złoty Krzyż Zasługi (1971)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1969)
• Odznaka honorowa „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”

Źródło:^[1].

• Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska (1987)^[1]
• Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (2000)^[8]

• Marian Mroczko, Profesor Stanisław Mikos-badacz dziejów Gdańska. [w:] Gdańsk i Pomorze w XX wieku: księga ofiarowana profesorowi Stanisławowi Mikosowi z okazji 70. rocznicy jego urodzin, pod red. Marka Andrzejewskiego. Gdańsk 1997, Wyd. Uniw. Gdańsk. s. 5–7 ISBN 83-7017-743-3.
• Prof. dr hab. Stanisław Mikos, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2017-04-20] .
• Baza Biogramów Biblioteki Jagiellońskiej.
• Katalog Biblioteki Narodowej.