Starszy generał
| Oznaczenie stopnia | |
 Wariant wojsk lądowych | |
| Oznaczenie stopnia | |
 Wariant marynarki wojennej | |
| Oznaczenie stopnia | |
 Wariant sił powietrznych |
Starszy generał (ang. senior general, birm.: သီနာပတိကြီး) – najwyższy, marszałkowski stopień wojskowy w Siłach Zbrojnych Mjanmy (Tatmadaw). Niższym jest wice-starszy generał, odpowiednik wicemarszałka.
Polskim odpowiednikiem jest marszałek Polski.
Historia
Stopień starszego generała został wprowadzony w Mjanmie w 1990 roku podczas reformy wojskowej, której celem było zacieśnienie kontroli wojska nad państwem po powstaniach prodemokratycznych w 1988 roku[1]. Funkcja ta była kluczowa w strukturze władzy wojskowej, gdyż starszy generał pełnił jednocześnie rolę naczelnego dowódcy Tatmadaw, a także przewodniczącego Rady Państwowego Pokoju i Rozwoju, stanowiącą de facto organ rządzący krajem do 2011 roku[2].
Znaczenie
Starszy generał odgrywał kluczową rolę w polityce Mjanmy, będąc zarówno najwyższym dowódcą sił zbrojnych, jak i jedną z najważniejszych postaci w państwie. Najbardziej znanym starszym generałem był Than Shwe, który pełnił tę funkcję od 1992 do 2011 roku. Pod jego rządami, Tatmadaw umocniło swoją pozycję w strukturach władzy, a sam Than Shwe był uważany za faktycznego przywódcę kraju[3].
Insygnia
Insygnia starszego generała to cztery gwiazdy noszone na naramiennikach oraz złote pasy na mankietach munduru. Stopień ten jest wizualnie podobny do insygniów generała armii w Stanach Zjednoczonych, jednak z dodatkowymi elementami dekoracyjnymi nawiązującymi do tradycji birmańskich.
Starszy generał ma możliwość noszenia dowolnego munduru związanego z Tatmadaw, co symbolizuje jego najwyższą pozycję w hierarchii wojskowej. Może to być mundur polowy, garnizonowy, czy też galowy, w zależności od okazji i sytuacji.
Starsi generałowie
| Imię i nazwisko | Zdjęcie | Lata życia | Czas urzędowania | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| Saw Maung | 1928–1997 | 1990–1992 | [2] | |
| Than Shwe |  | 1933– | 1992–2011 | [1] |
| Min Aung Hlaing | _1.jpg) | 1956– | 2011– | [4] |
Przypisy
- 1 2 Taylor 2009 ↓, s. 412.
- 1 2 Selth 2002 ↓, s. 96.
- ↑ Steinberg 2010 ↓, s. 285.
- ↑ International Crisis Group 2021 ↓.
Bibliografia
- Robert H. Taylor: The State in Myanmar. C. Hurst & Co. Publishers, 2009. ISBN 978-1850659302.
- Andrew Selth: Burma's Armed Forces: Power Without Glory. EastBridge, 2002. ISBN 978-1891936177.
- David I. Steinberg: Burma/Myanmar: What Everyone Needs to Know. Oxford University Press, 2010. ISBN 978-0195390681.
- An Armed Takeover in Myanmar. International Crisis Group, 2021-02-01. [dostęp 2024-08-31].