Stary Chwalim
| wieś | |
![]() Kościół św Judy Tadeusza | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
631 |
| Strefa numeracyjna |
94 |
| Kod pocztowy |
78-461[1] |
| Tablice rejestracyjne |
ZSZ |
| SIMC |
0302050 |
Położenie na mapie gminy Barwice ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu szczecineckiego ![]() | |
Stary Chwalim (niem. Alt Valm[3]) – wieś w Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, w gminie Barwice, przy drodze wojewódzkiej nr 171. W miejscowości znajduje się szkoła podstawowa[4].
Nazwa
12 listopada 1946 r. nadano miejscowości polską nazwę Stary Chwalim[3].
Historia
Pierwsza wzmianka o wsi Vallyn jest datowana na 1364. Stary Chwalim należał od XVI do XVIII w. do rodu von Glasenapp i rodu von Wedig. Następnie był własnością rodu von Zastrow. W miejscowości znajdują się liczne budynki z przełomu XIX i XX w., o konstrukcji murowano-szachulcowej[5]. We wsi znajduje się parafia św. Judy Tadeusza w Starym Chwalimiu, na cmentarzu przykościelnym dąb szypułkowy o obwodzie 420 cm oraz lipy drobnolistne o obwodach 320 i 340 cm. Przy drodze do stacji kolejowej kamienny krzyż z XVIII, prawdopodobnie dawny krzyż pokutny[6].
Zabytki
- park dworski, pozostałość po dworze[7].
Przypisy
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1218 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 129688
- 1 2 Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
- ↑ Szkoła Podstawowa w Starym Chwalimiu. Oficjalna strona Szkoły. [dostęp 2017-06-01].
- ↑ Andrzej Świrko: Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty. POT, 2005, s. 101. ISBN 83-7263-900-0.
- ↑ Kosacki Jerzy, Kucharski Bogdan, Pomorze Zachodnie i Środkowe. Przewodnik, Sport i Turystyka, Warszawa 2001, ss. 469-470, ISBN 83-7200-583-4
- ↑ Zabytki w Polsce

_location_map.png)




