Steve Vai
 Steve Vai (2023) | |
| Imię i nazwisko |
Steven Siro Vai |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 czerwca 1960 |
| Instrumenty |
gitara akustyczna, gitara elektryczna, gitara siedmiostrunowa, gitara dwunastostrunowa, gitara bezprogowa |
| Gatunki |
rock instrumentalny[1], heavy metal[1], hard rock[1], fusion[1], jazz[1] |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1980 |
| Wydawnictwo |
Favored Nations, Relativity Records, Urantia Records, Akashic Recors, Epic Records |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Frank Zappa (1980–1982) Alcatrazz (1984–1985) David Lee Roth Band (1985–1989) Whitesnake (1989–1991) | |
| Strona internetowa | |
Steven Siro Vai (ur. 6 czerwca 1960 w Nowym Jorku[1]) – amerykański wirtuoz gitary, kompozytor, a także producent muzyczny. Trzykrotny zdobywca nagrody Grammy (oraz 9 nominacji). Przyznaje się do inspiracji twórczością Jimiego Hendriksa[2]. Uczeń Joego Satrianiego i absolwent Berklee College of Music. Założyciel fundacji Make A Noise, corocznie przydzielającej stypendia dla gitarzystów i innych muzyków szukających finansowego wsparcia. Od połowy lat 80. XX w. jest inspiracją dla wielu instrumentalistów na całym świecie.
W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 53. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World[3].
Początki
Od początku Steve przejawiał fascynację muzyką Franka Zappy. W roku 1978 postanowił wysłać Zappie opracowane własnoręcznie transkrypcje jego solówek. Ten zaprosił go na spotkanie i był pod takim wrażeniem gry młodego Vaia, że włączył go do zespołu. Steve mógł pokazać swój talent w takich utworach jak „Moggio” i „Stevie’s Spanking”. Jeździł z Zappą także w trasy koncertowe i podpatrywał muzyków na scenie wiele się przy tym ucząc. Wraz z nim nagrał 6 płyt (1980–1984).
Kariera
Po opuszczeniu zespołu Zappy w 1982 roku Vai przeniósł się do Kalifornii, gdzie nagrał swój pierwszy solowy album zatytułowany Flex-Able (1984) i występował w kilku formacjach. W 1985 roku zastąpił Yngwie Malmsteena w zespole Alcatrazz Grahama Bonneta, ale nie pozostał w nim długo. Zdążył jednak nagrać album Disturbing the peace.
Jeszcze w tym samym roku Steve dołączył do grupy byłego frontmana formacji Van Halen, Davida Lee Rotha. Nagrał z nią dwa albumy: Eat’em And Smile oraz Skyscraper. Jako że Roth prowadził wówczas publiczną walkę na słowa z byłymi członkami Van Halen, opinia zaczęła porównywać ówczesnego gitarzystę z jego zespołu – Steve’a z liderem i gitarzystą konkurencyjnej grupy – Eddiem Van Halenem.
W 1989 roku Steve dołączył do zespołu Whitesnake byłego wokalisty Deep Purple, Davida Coverdale’a zastępując dotychczasowego gitarzystę Adriana Vandenberga, po tym jak ten został kontuzjowany krótko przed sesją nagraniową do nowej płyty. Współpraca zaowocowała albumem Slip Of The Tongue. Po opuszczeniu Whitesnake Vai poświęcił się solowej działalności. Począwszy od wydanego w 1990 roku albumu Passion and Warfare, wydaje kolejne płyty i koncertuje po całym świecie.
.jpg)
W 2013 roku podczas wywiadu z Piotrem Nowickim dla magazynu TopGuitar Steve Vai przyznał: „Nigdy także nie pozwoliłem się zaszufladkować. Nie musiałem czekać, aż zagrają moje utwory w radiu. Wielu fanów postrzega mnie tylko jako gitarzystę, ale nie pozwoliłem, by przyćmiło to moje umiejętności kompozytorskie. Lubię na przykład pisać ballady z wokalem i inne takie rzeczy. Gdy zajmujesz się rzeczami, które naprawdę cię interesują i ekscytują, to dzieje się tak, że znajdujesz swoich odbiorców i jesteś szczęśliwszy, bo najlepszą rzecz robisz wtedy, gdy naprawdę lubisz to, co robisz”[4].
Instrumentarium
Używa głównie gitar elektrycznych przedsiębiorstwa Ibanez – pomógł podczas projektowania serii Ibanez JEM, oraz siedmiostrunowych Universe które firmuje swoim nazwiskiem. Ma również zaprojektowane na indywidualne zamówienie trzygryfowe gitary Ibanez JEM Tripleneck i Ibanez Heart Tripleneck.
- Efekty gitarowe[5]
- Ibanez Jemini Dual Pedal
- Boss DS-1 (Keeley modded)
- Ibanez Tube Screamer TS-9 (Keeley modded)
- Morley Bad Horsie
- Morley Little Alligator Volume Pedal
- Digitech Whammy
- MXR Phase 90
- TC Electronics G system
- Peterson Strobostomp Tuner
- Wzmacniacze[5]
- Carvin Legacy[6]
Dyskografia
- Albumy studyjne
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | Certyfikat | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| USA [7] |
UK [8] |
FRA [9] |
NLD [10] |
JPN [11] |
DEU [12] |
CHE [13] |
ITA [14] |
AUS [15] |
NZL [16] |
FIN [17] |
SWE [18] | ||||||||
| 1984 | Flex-Able
|
– | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – |
| |||||
| 1990 | Passion and Warfare
|
18 | 8 | – | 32 | 28 | – | 35 | – | 25 | 12 | – | 27 | ||||||
| 1993 | Sex & Religion
|
48 | 17 | – | 26 | – | 53 | 26 | – | – | – | – | 41 |
| |||||
| 1996 | Fire Garden
|
106 | 41 | 30 | 85 | 18 | – | – | – | – | – | 22 | – |
| |||||
| 1999 | The Ultra Zone
|
121 | – | 49 | – | 14 | – | – | – | – | – | – | – |
| |||||
| 2005 | Real Illusions: Reflections
|
147 | 127 | 110 | 88 | 34 | – | – | 67 | – | – | – | – |
| |||||
| 2012 | The Story of Light
|
78 | 129 | 136 | 75 | 36 | 79 | – | 83 | – | – | 43 | – |
| |||||
| 2016 | Modern Primitive
|
– | – | 151 | – | 41 | – | 77 | 61 | – | – | – | – |
| |||||
| 2022 | Inviolate
|
– | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – |
| |||||
| „–” pozycja nie była notowana. | |||||||||||||||||||
- Minialbumy
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| USA [7] |
UK [8] |
NLD [10] |
JPN [11] | ||||||
| 1984 | Flex-Able Leftovers
|
– | – | – | – | ||||
| 1995 | Alien Love Secrets
|
125 | 39 | 72 | 17 | ||||
| „–” pozycja nie była notowana. | |||||||||
- Albumy koncertowe
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| FRA [9] |
NLD [10] |
JPN [11] |
FIN [17] |
UK [8] |
ITA [14] | ||||
| 1997 | G3: Live in Concert (oraz Joe Satriani, Eric Johnson)
|
20 | 52 | 37 | 35 | 82 | – | ||
| 2001 | Alive in an Ultra World
|
122 | – | 68 | – | – | – | ||
| 2004 | G3: Rockin’ in the Free World (oraz Joe Satriani, Yngwie Malmsteen)
|
156 | – | – | – | – | 58 | ||
Live in London
|
– | – | – | – | – | – | |||
| 2005 | G3: Live in Tokyo (oraz Joe Satriani, John Petrucci)
|
– | – | – | – | – | – | ||
| 2007 | Sound Theories Vol. I & II
|
138 | 97 | 96 | – | – | 72 | ||
| 2009 | Where the Wild Things Are
|
– | – | 221 | – | – | – | ||
| „–” pozycja nie była notowana. | |||||||||
- Kompilacje
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| JPN [11] | |||||||||
| 2000 | The Seventh Song
|
80 | |||||||
| 2002 | The Elusive Light and Sound, Vol. 1
|
– | |||||||
| 2003 | The Infinite Steve Vai: An Anthology
|
– | |||||||
| 2008 | Steve Vai Original Album Classics
|
– | |||||||
| „–” pozycja nie była notowana. | |||||||||
Wideografia
| Rok | Tytuł | Pozycja na liście | Certyfikat | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| SWE [22] |
USA [23] |
JPN [11] | |||||
| 1995 | Alien Love Secrets (VHS)
|
– | – | – |
| ||
| 1997 | G3 – Live in Concert (VHS; oraz Joe Satriani, Eric Johnson)
|
– | 37 | – | |||
| 2003 | Live at the Astoria, London (DVD)
|
– | – | – |
| ||
| 2004 | G3 Live: in Denver (DVD; oraz Joe Satriani, Yngwie Malmsteen)
|
2 | 5 | – |
| ||
| 2005 | G3: Live in Tokyo (DVD; oraz Joe Satriani, John Petrucci)
|
– | 17 | – |
| ||
| 2007 | Visual Sound Theories (DVD)
|
– | – | 104 |
| ||
| 2009 | Where the Wild Things Are (DVD)
|
8 | 4 | 110 |
| ||
| „–” pozycja nie była notowana. | |||||||
Nagrody i wyróżnienia
| Rok | Kategoria | Tytułem | Nagroda | Nota | Źródło |
|---|---|---|---|---|---|
| 1993 | Best Rock Instrumental Performance | „Sofa” | Nagroda Grammy | Laur | [24] |
| 2009 | Riff Lord | Steve Vai | Metal Hammer Golden Gods Awards | Laur | [25] |
Filmografia
- Crossroads (1986, dramat, muzyczny, reżyseria: Walter Hill)
- The Genius of Lenny Breau (1999, film dokumentalny, reżyseria: Emily Hughes)
- Rock Prophecies (2009, film dokumentalny, reżyseria: John Chester)
- Lemmy (2010, film dokumentalny, reżyseria: Greg Olliver, Wes Orshoski)
- Jason Becker: Not Dead Yet (2012, film dokumentalny, reżyseria: Jesse Vile)[26]
- The Ritchie Blackmore Story (2015, film dokumentalny, reżyseria: Alan Ravenscroft)[27]
- Hired Gun (2016, film dokumentalny, reżyseria: Fran Strine)[28]
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 Greg Prato: Steve Vai Biography. allmusic.com. [dostęp 2010-08-24]. (ang.).
- ↑ Pete Prown, Harvey P. Newquist: Legends of Rock Guitar: The Essential Reference of Rock’s Greatest Guitarists. Hal Leonard Corporation, 1997. ISBN 0-7935-4042-9. (ang.).
- ↑ GUITAR WORLD’s 100 Greatest Heavy Metal Guitarists Of All Time – Jan. 23, 2004. blabbermouth.net. [dostęp 2011-12-07]. (ang.).
- ↑ Steve Vai w wywiadzie – cz. I [online], TopGuitar.pl, 2 maja 2013 [dostęp 2021-01-14] (pol.).
- 1 2 Steve Vai’s Guitar Gear Rig and Equipment. uberproaudio.com. [dostęp 2009-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-05)]. (ang.).
- ↑ Carvin Legacy. vai.com. [dostęp 2010-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-29)]. (ang.).
- 1 2 Steve Vai Billboard Chart History. billboard.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- 1 2 3 Steve Vai UK Albums Chart History. officialcharts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
CHART: CLUK Update 22.09.2012 (wk37) CHART LOG UK: NEW ENTRIES UPDATE. zobbel.de. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
Chart Log UK 2005. zobbel.de. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
Chart Log UK 1994–2010. zobbel.de. [dostęp 2014-03-20]. (ang.). - 1 2 Steve Vai French Albums Chart. lescharts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- 1 2 3 Steve Vai Dutch Albums Chart. dutchcharts.nl. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- 1 2 3 4 5 Oricon: Steve Vai Albums. oricon.co.jp. [dostęp 2014-03-20]. (jap.).
Oricon: Steve Vai DVD. oricon.co.jp. [dostęp 2014-03-20]. (jap.).
Oricon: G3: Live in Concert. oricon.co.jp. [dostęp 2014-03-20]. (jap.). - ↑ Steve Vai/Longplay-Chartverfolgung. musicline.de. [dostęp 2014-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-19)]. (niem.).
- ↑ Steve Vai/Longplay-Chartverfolgung. hitparade.ch. [dostęp 2014-03-20]. (niem.).
- 1 2 Steve Vai Italian Albums Chart. italiancharts.com. [dostęp 2016-10-28]. (ang.).
- ↑ Steve Vai Australian Albums Chart. australian-charts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- ↑ Steve Vai New Zealand Albums Chart. charts.org.nz. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- 1 2 Steve Vai Finnish Albums Chart. finnishcharts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- ↑ Steve Vai Swedish Albums Chart. swedishcharts.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- 1 2 3 4 5 RIAA: Steve Vai. riaa.com. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- ↑ BPI: Steve Vai. bpi.co.uk. [dostęp 2014-03-20]. (ang.).
- ↑ Steve Vai – Inviolate. [dostęp 2022-02-26].
- ↑ Veckolista DVD Album – Vecka 10, 5 mars 2004. sverigetopplistan.se. [dostęp 2014-03-15]. (szw.).
Veckolista DVD Album – Vecka 41, 9 oktober 2009. sverigetopplistan.se. [dostęp 2014-03-15]. (szw.). - ↑ Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 116, s. 60, 2004-03-13. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. (ang.).
Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 117, s. 65. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. (ang.).
Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 110, s. 79. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. (ang.).
Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 121, s. 40. Prometheus Global Media. ISSN 0006-2510. (ang.). - ↑ Grammy: Steve Vai. grammy.com. [dostęp 2016-10-29]. (ang.).
- ↑ IRON MAIDEN, SLIPKNOT, SAXON, DEF LEPPARD Honored At 'Metal Hammer Golden Gods’. blabbermouth.net. [dostęp 2015-08-16]. (ang.).
- ↑ Jason Becker: Not Dead Yet (2012). imdb.com. [dostęp 2012-01-22]. (ang.).
- ↑ The Ritchie Blackmore Story (2015). imdb.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).
- ↑ Hired Gun (2016). imdb.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Strona oficjalna (ang.)