Stile rappresentativo
Stile rappresentativo, stile nuovo, stile moderno, stile monodico, stile recitativo – terminy używane w literaturze muzycznej od początku XVII wieku na określenie stylu muzycznego wczesnej opery, którego cechą charakterystyczną była dramaturgia partii wokalnych[1][2][3]. Termin stile rappresentativo po raz pierwszy pojawił się w druku na okładce libretta Eurydyki Giulia Cacciniego[4]. Styl był realizacją koncepcji estetycznej promowanej przez cameratę florencką, która nawiązywała do muzyki starożytnej Grecji i poglądów Platona na muzykę[5]. Jego emanacją była śpiewna, teatralna deklamacja, która wkrótce wykrystalizowała się w dwie formy wokalne: recytatyw oraz arię[3]. Ze stile rappresentativo narodziły się pierwsze opery (dramma per musica), a za jej najwybitniejszego przedstawiciela uznaje się Claudio Monteverdiego[5]. Poza nim, stile moderno (nazywanemu tak dla przeciwstawienia palestrinowskiemu stile antico) uprawiali m.in. Jacopo Peri, Giulio Caccini oraz Emilio de’ Cavalieri[3].
Przypisy
- ↑ Chodkowski 2006 ↓, s. 838.
- ↑ Kennedy 2013 ↓, s. 812.
- 1 2 3 Warrack i West 1992 ↓, s. 679.
- ↑ Carter 2001 ↓, lead.
- 1 2 Ekiert 2006 ↓, s. 477.
Bibliografia
- Tim Carter, Stile rappresentativo, [w:] Grove Music Online, Oxford University Press, 2001, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.26774 [dostęp 2025-01-10] (ang.).
- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.
- Michael Kennedy: The Oxford dictionary of music. Oksford: Oxford University Press, 2013. ISBN 978-0-19-957854-2.
- John Warrack, Ewan West: The Oxford dictionary of opera. Oksford: Oxford University Press, 1992. ISBN 978-0-19-869164-8.