Stołężyn
| wieś | |
 Mauzoleum w Stołężynie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
590 |
| Strefa numeracyjna |
67 |
| Kod pocztowy |
62-120[1] |
| Tablice rejestracyjne |
PWA |
| SIMC |
0531631 |
Położenie na mapie gminy Wapno _location_map.png) | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wągrowieckiego  | |
 52°56′01″N 17°26′58″E/52,933611 17,449444[2] | |
Stołężyn – wieś pałucka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wągrowieckim, w gminie Wapno.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Park krajobrazowy
Na terenie wsi znajduje się park z trzema stawami, aleją lipową i aleją grabową. Powierzchnia parku wynosi ok. 3,7 ha. Na uwagę zasługuje jesion o obwodzie 350 cm oraz dwa miłorzęby o obwodach 280 i 360 cm. Park podworski należał wcześniej do miejscowego majątku ziemskiego.
Kaplica rodziny Koernerów
W pobliżu parku, ok. 300 m na prawo od drogi do Kcyni, znajduje się zniszczona kaplica rodziny Koernerów. Zbudowana na wzór neogotycki z doskonale zachowanymi murami (na zewnątrz). Wnętrze i sklepienie są bardzo zniszczone, natomiast po dachu zostało tylko belkowanie. W małym podziemiu pod kaplicą znajduje się krypta grobowa. Obok kaplicy cztery groby. Dwa z nich mają granitowe krzyże wysokości ok. 1m. Na jednym stylizowana, zamknięta w kole swastyka.
Spichrz
Na terenie Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Stołężynie znajduje się stary spichrz, dekorowany sterczynami. Nad wejściem widnieje data 1864 r.
Przypisy
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1226 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 131477
Linki zewnętrzne
- Stołężyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 364.
