Strawberry Hotel

W 2018 roku Underworld zapoczątkował trwający rok eksperyment muzyczny Drift, w ramach którego obiecał wydawać w każdy czwartek nowe nagranie. Projekt, w realizacji którego uczestniczyli gościnnie tacy artyści, jak: jak Ø i The Necks, został zakończony z sukcesem pod koniec października 2019 roku. Jako podsumowanie całego przedsięwzięcia wydany został album Drift Series 1. Późniejszą działalność zespołu przyhamowała nieco pandemia COVID-19^[4].

W latach 2023–2024 zespół grał na dużych festiwalach i wydawał single: „And The Colour Read”, „Denver Luna”, „Fen Violet” (we współpracy z Kettamą). 6 września 2024 roku zapowiedział wydanie 25 października swojego nowego albumu, zatytułowanego Strawberry Hotel^[5].

Karl Hyde i Rick Smith powiedzieli o albumie: „Tutaj lśniące, rozciągliwe techno tworzy czyste, proste linie, podczas gdy szorstkie gitary akustyczne ścierają krawędzie, tworząc upiorny dźwięk. Poezja jest wyrywana z głowy, usuwana z tego, co podsłuchane; słowa pożyczone z eteru są obracane w zawrotne nowe kształty, czasem pojawiające się ponownie w nowych ustawieniach, przekręcane z tyłu do przodu, z boku na bok” dając na zakończenie radę: „nie odtwarzajcie losowo”^[6].

Album ukazał się w Wielkiej Brytanii 25 października 2024 roku nakładem własnej wytwórni zespołu, Smith Hyde Productions jako CD^[7] oraz podwójna płyta winylowa^[8], natomiast na całym świecie jako digital download^[9]. Tego samego dnia został udostępniony na platformach streamingowych, między innymi Spotify^[10] i Apple Music^[11].

• wykonanie – Underworld
• autorzy – Rick Smith i Karl Hyde
• produkcja – Rick Smith i Esme Bronwen-Smith
• „Iron Bones” – autorstwo, dodatkowy wokal – Nina Nastasia
• autorstwo, wykonanie utworu „Ottavia” – Esme Bronwen-Smith
• tłumaczenie utworu „Ottavia” (z Koronacji Poppei Claudia Monteverdiego)
• mastering – Miles Showell

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	79/100[12]
AnyDecentMusic?	7.4/10[13]
Metacritic	83/100[14]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[15]
The Arts Desk	[16]
Beats Per Minute	73%[17]
laut.de	[18]
Mojo	[19]
musicOMH	[20]
The Observer	[21]
Record Collector	[22]
Still Listening	67%[23]
Sputnikmusic	3.7/5[24]
Uncut	9/10[25]

Album otrzymał średnią ocenę 79 na 100 na podstawie 10 recenzji krytycznych w zestawieniu Album of the Year^[12], 7.4 na 10 na podstawie 6 recenzji w zestawieniu AnyDecentMusic?^[13] oraz 83 na 100 na podstawie 9 recenzji w podsumowaniu Metacritic^[14].

Zdaniem Paula Simpsona z AllMusic Underworld na Strawberry Hotel nawiązuje do sekwencji typu „przypływ-odpływ”, znanej z poprzednich albumów, a polegającej na „równoważeniu introspektywnych poematów tonalnych z progresywnymi burzami klubowymi”. Jako przykład daje „Denver Luna”, nawiązujący do poprzednich przebojów zespołu, takich jak „Dark & Long” i „Born Slippy (NUXX)”, instrumentalny „Techno Shinkansen” czy „And The Color Red” z „kruchymi bitami, migoczącymi sekwencerami i zapętlonymi, zniekształconymi frazami wokalnymi”. Autor zwraca uwagę na występy śpiewaczki operowej Esme Bronwen-Smith, córki Ricka Smitha, wygłaszającej monolog w „Ottavii” oraz Niny Nastasii w „Iron Bones”. Z kolei „delikatne akustyczne zakończenie „Stick Man Test” sprawia, że cała podróż kończy się bardziej jak ścieżka dźwiękowa niż standardowy album.”^[15].

„Rick Smith i Karl Hyde prezentują satysfakcjonujące przypływy i odpływy w różnych stylach muzycznych, z euforycznymi zmianami akordów i dużymi behemotami techno, obecnymi i poprawnymi” – twierdzi Ben Hogwood z musicOMH – „Warto więc posłuchać rady zespołu i docenić opowiadanie historii Strawberry Hotel bez losowego odtwarzania. Jest to również prawie pięciogwiazdkowe doświadczenie, [a] jego wyposażenie i umeblowanie robią ogromne wrażenie - wraz z przekonaniem, że Underworld są tak dobrzy i tak witalni jak zawsze”^[20].

Do porady zespołu zalecającego unikanie losowego odtwarzania nawiązuje również Mark Kidel z The Arts Desk podkreślając, że nowy album Underworld „po raz kolejny zawiera muzykę, która zawsze będzie lepsza na żywo, pośród podskakującego tłumu, rozochoconego uśmiechami radości, niż na najlepszym zestawie stereo w domu lub w najnowocześniejszych słuchawkach bezprzewodowych”^[16].

Według Wyndhama Wallace’a z miesięcznika Uncut „zjawiskowy i kinowy 11. album Underworld proponuje wiele ścieżek do transcendencji”^[25].

„Po 30 latach od Dubnobasswithmyheadman mistrzowie post-rave’owej narracji audio wciąż wiedzą, jak rozwalić twój mały umysł” – dowodzi Andrew Perry z miesięcznika Mojo dając jako przykład najważniejsze – jego zdaniem – trance’owe hity albumu: „And The Colour Red”, „Denver Luna” i „Sweet Lands Experience”^[19].

Kitty Empire z tygodnika The Observer zauważa, że na „11. albumie gigantów techno można znaleźć zarówno pokawałkowane wypełniacze parkietów, jak i delikatne eksperymenty. Album „wymyka się łatwym definicjom, przechodząc od bangerów nawiązujących do „Born Slippy” przez Ottavię w wykonaniu Esme Bronwen-Smith do prostego, zamykającego album utworu gitarowego”^[21].

Utwory albumu – w opinii Davida Stubbsa z miesięcznika Record Collector – zawierają charakterystyczne elementy brzmienia Underworld, stworzonego wcześniej. Zarazem jednak „podziemny świat Underworld to posiadłość o wielu komnatach” – konstatuje autor^[22].

Raul Stanciu z magazynu Sputnikmusic ocenia, iż „ogólnie rzecz biorąc, Strawberry Hotel udaje się stworzyć bardzo dynamiczne doświadczenie, zwłaszcza poprzez wprowadzenie krótszych utworów. Dopiero w drugiej połowie album zaczyna meandrować, czego można było uniknąć, gdyby kilka intensywnych numerów zostało wprowadzonych w odpowiednich momentach. Niemniej jednak, album jest kolejną udaną pozycją w katalogu Underworld, która tym razem wydaje się być coraz lepsza^[24].

George Shelley z magazynu Still Listening sądzi, że „ogólnie rzecz biorąc, Strawberry Hotel osiąga niektóre ze szczytowych momentów Underworld, ale słabnie w połowie drogi”. Jako powód podaje wpływ pandemii lub wyzwań, jakie stanowią nieprzewidywalne wydarzenia na świecie na twórczość zespołu. Ale „tak czy inaczej, nadal wspaniale jest mieć ich z powrotem” – podsumowuje^[23].

Zdaniem Johna Wohlmachera z Beats Per Minute Strawberry Hotel, „choć nie jest tak spójny koncepcyjnie jak Barbara Barbara, We Face a Shining Future”, to „wykorzystuje znajomą fakturę Underworld do niemal duchowego, powtórnego zbadania ich zainteresowań elektroniką”^[17].

„Dwóm Brytyjczykom z pewnością nie brakuje chęci, by wznieść się na ich jedenastym albumie Strawberry Hotel. W ciągu 68 minut rzucają jeden pomysł za drugim – techno jako zwykły opis to za mało dla tej muzyki” – uważa Stefan Mertlik z laut.de^[18].