Strzyżno
| osada | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2008) |
377 |
| Strefa numeracyjna |
91 |
| Kod pocztowy |
73-102[1] |
| Tablice rejestracyjne |
ZST |
| SIMC |
0783611 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Stargard _location_map.png) | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu stargardzkiego  | |
 53°16′41″N 15°02′22″E/53,278056 15,039444[2] | |
Strzyżno (niem. Streesen) – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Stargard.
Osada leży nad rzeką Małą Iną, 7 km na południe od Stargardu.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.
Do Strzyżna można dojechać linią MPK Stargard nr: 37.
Historia
Wieś typu ulicówka, pochodzi z XIV wieku, na przestrzeni dziejów miała co najmniej sześciu właścicieli. W 1945 przeszła w użytkowanie PGR. W roku 1993 Agrofirma Witkowo przejęła w dzierżawę gospodarstwo Strzyżno od AWRSP a 1997 r. wykupiła na własność dzierżawione gospodarstwo.
Warto zobaczyć
- Pośrodku wsi znajduje się kościół późnogotycki wzniesiony z kamieni polnych i cegły w XV wieku. Kościół Matki Boskiej Częstochowskiej zbudowano na planie prostokąta. Szczyt świątyni przyozdobiony jest blendami ostrołukowymi. Podczas przebudowy w XIX wieku także okna i portal południowy uzyskały ostrołukowe zwieńczenia. Cennym elementem wyposażenia kościoła jest ścienne tabernakulum znajdujące się po lewej stronie ołtarza, w którym wnętrze i drzwiczki wykonane są z drewna dębowego pomalowanego temperą na kolor niebieski. Na wewnętrznej stronie drzwiczek malowidło przedstawiające Chrystusa Boleściwego. Całość zamykana żelazną kratą.
- Na cmentarzu przykościelnym znajduje się kaplica z pocz. XX wieku ufundowana przez ród Bohm (Bohmowie od 1863 do 1945 r. byli ostatnimi niemieckimi właścicielami Strzyżna).
- Neoklasycystyczny pałac z połowy XIX wieku oraz zabudowa folwarczna
- Park przypałacowy o pow. 3,1 ha., z cennymi okazami drzew. Układ częściowo zatarty. Z pierwotnego starszego założenia zachowała się 250-letnia aleja lipowa. Z połowy XIX wieku pochodzi park krajobrazowy, naturalistyczny, ograniczony meandrującą rzeką Małą Iną.
Przypisy
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1231 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 132576
