The More Things Change...

The More Things Change... – drugi studyjny album Machine Head, wydany przez wytwórnię Roadrunner Records.

1. „Ten Ton Hammer” – 4:14
2. „Take My Scars” – 4:20
3. „Struck a Nerve” – 3:34
4. „Down to None” – 5:28
5. „The Frontlines” – 5:51
6. „Spine” – 6:38
7. „Bay of Pigs” – 3:46
8. „Violate” – 7:20
9. „Blistering” – 4:59
10. „Blood of the Zodiac” – 6:38

Utwory bonusowe

(Digipack, Roadrunner Records, 2000 nr RR88605)

11. „Possibility Of Life's Destruction” – 1:31 (cover Discharge)

12. „My Misery” – 4:42

13. „Colors” – 4:39 (cover Ice T)^[7]

Skład zespołu

• Robb Flynn – śpiew, gitara rytmiczna, teksty, logo MH, miksowanie^[7]
• Logan Mader – gitara prowadząca^[7]
• Adam Duce – gitara basowa, wokal wspierający^[7]
• Dave McClain – perkusja^[7]

Udział innych

• Colin Richardson – produkcja, miksowanie^[7]
• Vincent Wojno – inżynier nagrywania^[7]
• Andy Sneap – miksowanie^[7]
• Steve Baughman – asystent miksowanie^[7]
• Ted Jensen – mastering^[7]
• Monte Conner – A&R^[7]
• Joseph Cultice – okładka, zdjęcia zespołu^[7]
• Harald O. – koncertowe zdjęcia zespołu^[7]

Jako pierwsze utwory powstały „The Frontlines” and „Struck A Nerve”^[8]. Oba utworzy zespół zaprezentował podczas koncertów w 1995, gdy w składzie był jeszcze perkusista Chris Kontos^[8].

Materiał nagrano i miksowano w studiach: w The Plant w Sausalito, Scream Studios in Burbank, Hyde Street w San Francisco (wszystkie w stanie Kalifornia), Parr St. w Liverpoolu (Anglia) oraz finalnie w Larrabee Studios w West Hollywood^[8]. Album był remiksowany trzy razy, a gitary były nagrywane ponownie 3 razy, aby uzyskać ostateczny ich ciężki dźwięk^[8]. Trzeciego miksu dokonał Andy Sneap^[8]. Miksowanie wykonano w ww. Liverpoolu^[8]. W trakcie prac muzyków nękały problemy: m.in. zostały wymazane ścieżki wokalne, w trakcie miksowania perkusista Dave McClain doznał urazu kolana w wypadku samochodowym^[8].

We wkładce do płyty umieszczono fotografie podpisane jako: spalona ofiara, my lai, południowy Wietnam, bośniacka kobieta tuląca do twarzy czaszkę swojego syna, dwaj oślepieni i okaleczeni żołnierze wojny światowej^[7].

Album został zadedykowany dwóm osobom, którymi byli: Daryll Wooley (Tiny) i Dana Wells^[7][9].

W 1997 w ramach promocji wydano singel „Take My Scars” oraz wyprodukowano teledyski do „Ten Ton Hammer” (reż. Bill Ward) i „Take My Scars” (reż. Chris Hafner)^[8]. Zdjęcia do obu wideoklipów kręcono w The Berkeley Square w Berkeley, The Trocadero w Filadelfii i The Vic Theater w Chicago^[8].

Album zadebiutował w Top 20 w Europie/Wielkiej Brytanii i na 138. miejscu na liście Billboard w USA^[8]. W pierwszym tygodniu sprzedał się w 10 000 egzemplarzy w USA^[8]. Według danych z kwietnia 2002 album sprzedał się w nakładzie 115,104 egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych^[10].

Z okazji 25-lecia od wydania albumu w dniu 18 marca 2022 zespół zagrał koncert wykonujący cały materiał z płyty, a podczas występu uczestniczył Logan Mader^[11].