Tigmotaksja

Tigmotaksja[1][2], stereotaksja[1] – rodzaj taksji polegający na ruchu pojedynczych komórek lub całych organizmów w odpowiedzi na bodźce dotykowe[1][2]. Odgrywa ona znaczącą rolę adaptacyjną w warunkach słabego oświetlenia[1]. Przykłady:

  • orientacja przestrzenna zwierząt żyjących pod ziemią[1],
  • przywieranie do podłoża organizmów żyjących w wodach płynących (unikanie porwania przez prąd wody)[2],
  • skłonność szczurów do poruszania się przy ścianach pomieszczenia[2].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Robert Konieczny, tigmotaksja, [w:] Marzena Popielarska, Robert Konieczny, Grzegorz Góralski, Słownik szkolny. Biologia, Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2008, s. 262, ISBN 978-83-7435-692-3.
  2. 1 2 3 4 Małgorzata Węsierska. Specyfika zachowań eksploracyjnych oposa (Monodelphis domestica) i szczura (Rattus norvegicus) odmiany Long-Evans. „Kosmos”. 51 (254), s. 19–33, 2002.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.