Trzęsak morszczynowaty
 Trzęsak morszczynowaty | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
trzęsak morszczynowaty |
| Nazwa systematyczna | |
| Tremella fuciformis Berk. Hooker’s J. Bot. Kew Gard. Misc. 8: 277 (1856) | |
Trzęsak morszczynowaty (Tremella fuciformis Berk.) – gatunek grzybów z rodziny trzęsakowatych (Tremellaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Tremella, Tremellaceae, Tremellales, Incertae sedis, Tremellomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1856 r. Miles Joseph Berkeley[1].
Charakterystyka
Grzyb tremelloidalny. Wytwarza białe, przypominające liście paproci, galaretowate bazydiokarpy (owocniki). Jest szeroko rozpowszechniony, szczególnie w strefie tropikalnej, gdzie można go znaleźć na martwych gałęziach drzew liściastych.
Trzęsak morszczynowaty jest grzybem pasożytniczym, który rośnie w postaci śluzowatej błonki, aż do chwili napotkania swoich preferowanych gospodarzy, różne gatunki grzybów z rodzaju Annulohypoxylon lub Hypoxylon, po czym je infekuje, co wyzwala agresywny rozrost jego grzybni, niezbędny do sformowania owocników.
Zastosowanie
Jest grzybem uprawnym i leczniczym, jednym z najpopularniejszych grzybów w kuchni i medycynie Chin[2]. Łagodzi objawy astmy, chroni organizm przed patogenami i poprawia stan i wygląd skóry. W tradycyjnej medycynie chińskiej uważa się, że przywraca młodość. Jeden z zawartych w nim polisacharydów ma ogromną zdolność do zatrzymywania wody – może jej wchłonąć 500 razy więcej, niż wynosi jego waga. Tą własnością przewyższa używane w tym celu kosmetyki glicerynę i kwas hialuronowy i ta jego własność umożliwia mu przywracanie skórze młodego wyglądu. Ponadto chroni skórę przed stanami zapalnymi, a dzięki zawartości kwasu kojowego ułatwia pozbycie się piegów i przebarwień[3].
Jest grzybem jadalnym. Nie posiada żadnego smaku i zapachu, ale może być używany do deserów, a w kuchni chińskiej na jego bazie robi się z niego zupę zwaną lok mei[3].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2025-01-26] (ang.).
- ↑ Chapter 21: Growth Parameters for Gourmet and Medicinal Mushroom Species, [w:] Paul Stamets, Growing gourmet and medicinal mushrooms: Shokuyō oyobi yakuyō kinoko no saibai, wyd. 3, Berkeley, Calif: Ten Speed Press, 2000, s. 402–406, ISBN 978-1-58008-175-7 [dostęp 2024-12-15] (ang.).
- 1 2 Tero Isokauppila, Grzyby lecznicze, wyd. 2, Białystok: Grupa Wydawnictwo Kobiece, 2024, s. 124–127, ISBN 978-83-7073-776-4.