USS Stark (FFG-31)

USS Stark (FFG-31)
	Historia
Stocznia	Todd Pacific Shipyard
Położenie stępki	24 sierpnia 1979
Wodowanie	30 maja 1980
	US Navy
Wejście do służby	23 października 1982
Wycofanie ze służby	7 maja 1999
Los okrętu	złomowany 2006
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	4100 t
Długość	138
Szerokość	13,7
Zanurzenie	6,7
	Napęd
	2 turbiny gazowe General Electric LM2500 o mocy 41 000 KM napedzające 1 śrubę
Prędkość	29 węzłów (59 km/h)
Zasięg	9300 km przy prędkości 18 węzłów
	Uzbrojenie
	1 wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych RIM-67 SM-2 Standard; 1 8 prowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwokrętowych Harpoon; 1x armata 76 mm; 1 zestaw przeciwrakietowy Vulcan Phalanx 20 mm; dwie potrójne wyrzutnie torped Mk 46
	Wyposażenie lotnicze
	2 śmigłowce Sikorsky SH-60 Sea Hawk
Załoga	215

USS Stark (FFG-31) – dwudziesta trzecia amerykańska fregata rakietowa z serii okrętów typu Oliver Hazard Perry. Jednostkę nazwano imieniem admirała Harolda Rainsforda Starka (1880- 1972). Okręt stał się ofiarą jedynego skutecznego ataku rakietowego przeciwko okrętowi US Navy.

Historia

Stępkę pod budowę okrętu położono w stoczni Todd Pacyfic Shipyard w Seattle, w stanie Waszyngton 24 sierpnia 1979. Wodowanie miało miejsce 30 maja 1980, a oddanie do służby 23 października 1982. Okręt wycofano ze służby 7 maja 1999. Złomowanie jednostki nastąpiło w 2006.

Atak rakietowy

USS "Stark" został przydzielony do floty amerykańskiej działającej w rejonie Bliskiego Wschodu w 1984 i 1987. 17 maja 1987 okręt został trafiony przez dwa pociski przeciwokrętowe Exocet wystrzelone przez iracki samolot. Początkowo podawano, że pociski wystrzelono z myśliwców Mirage F1^[1]. Według nowszych publikacji jednak, pociski przenoszone były przez zmodyfikowany odrzutowiec dyspozycyjny Falcon 50, dostosowany do szkolenia pilotów i dysponujący większym zasięgiem^[2]. Atak prawdopodobnie był pomyłką i miał związek z toczoną wtedy wojną iracko-irańską, w czasie której celem ataków obydwu stron były jednostki znajdujące się w rejonie Zatoki Perskiej. Rząd iracki przyznał, że pomylono okręt z tankowcem^[2].

"Stark" nie wykrył za pomocą radaru zbliżających się pocisków i dlatego zostały one wykryte dopiero za pomocą obserwacji wzrokowej tuż przed uderzeniem w okręt. Pierwszy pocisk trafił okręt w lewą burtę pod pomostem dowodzenia. Głowica pocisku nie eksplodowała, jednak resztki paliwa rakietowego wywołały na okręcie pożar. 25 sekund później prawie w to samo miejsce uderzył drugi pocisk, którego głowica eksplodowała w pomieszczeniach załogi. W wyniki wybuchu i pożaru na okręcie zginęło 37 marynarzy, a 21 zostało rannych. "Stark" dopłynął do Bahrajnu w celu przeprowadzenia prowizorycznych napraw, a następnie powrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie za 142 mln dolarów w stoczni Ingalls Shipbuilding został wyremontowany i przywrócony do służby.

Przypisy

↑ Jacek Krzewiński, Stark vs. Exocet, "Nowa Technika Wojskowa" nr 3/1993
1 2 Łukasz Pacholski, Morskie samoloty patrolowe bazowania lądowego, "Lotnictwo Aviation International" nr 9/2017, s. 66

Bibliografia

Jacek Krzewiński, Stark vs. Exocet, "Nowa Technika Wojskowa" nr 3/1993, ISSN 1230-1655

Linki zewnętrzne

www.navysource.org

[krzew-1] Jacek Krzewiński, Stark vs. Exocet, "Nowa Technika Wojskowa" nr 3/1993

[pach-2] 1 2 Łukasz Pacholski, Morskie samoloty patrolowe bazowania lądowego, "Lotnictwo Aviation International" nr 9/2017, s. 66

[1]

[2]

United States Navy (wycofane)	„Oliver Hazard Perry” „McInerney” „Wadsworth” „Duncan” „Clark” „George Philip” „Samuel Eliot Morison” „Sides” „Estocin” „Clifton Sprague” „John A. Moore” „Antrim” „Flatley” „Fahrion” „Lewis B. Puller” „Jack Williams” „Copeland” „Gallery” „Mahlon S. Tisdale” „Boone” „Stephen W. Groves” „Reid” „Stark” „John L. Hall” „Jarrett” „Aubrey Fitch” „Underwood” „Crommelin” „Curts” „Doyle” „Halyburton” „McClusky” „Klakring” „Thach” „De Wert” „Rentz” „Nicholas” „Vandegrift” „Robert G. Bradley” „Taylor” „Gary” „Carr” „Hawes” „Ford” „Elrod” „Simpson” „Reuben James” „Samuel B. Roberts” „Kauffman” „Rodney M. Davis” „Ingraham”
Royal Australian Navy (typ Adelaide) (wycofane)	„Adelaide” „Canberra” „Sydney” „Darwin” „Melbourne” „Newcastle”
Armada Española (typ Santa María)	„Santa María” „Victoria” „Numancia” „Reina Sofía” „Navarra” „Canarias”
Marynarka Wojenna Republiki Chińskiej (typ Cheng Kung)	„Cheng Kung” „Cheng Ho” „Chi Kuang” „Yueh Fei” „Tzu I” „Pan Chao” „Chang Chien” „Tian Dan” „Ming-Chuan” „Feng Jia”
Polska Marynarka Wojenna	„Generał Tadeusz Kościuszko” „Generał Kazimierz Pułaski”
Armada de Chile (typ Adelaide)	„Capitán Prat” „Almirante Latorre”
Pakistan Navy	„Alamgir”
Bahrajn	„Sabha”
Türk Deniz Kuvvetleri (typ Gabya)	„Gaziantep” „Giresun” „Gemlik” „Gelibolu” „Gökçeada” „Gediz” „Gökova” „Göksu”
Egipska Marynarka Wojenna	„Sharm El-Sheik” „Toushka” „Alexandria” „Taba”