Wacław Szurig
| Data i miejsce urodzenia |
12 sierpnia 1896 |
|---|---|
| Data śmierci |
23 czerwca 1992 |
| Zawód, zajęcie |
ekonomista |
| Odznaczenia | |
 | |
Wacław Szurig (ur. 12 sierpnia 1896 w Warszawie, zm. 23 czerwca 1992) – polski ekonomista, działacz społeczny; naczelny redaktor „Polski Gospodarczej”; współtwórca Centralnego Urzędu Planowania.
Życiorys
Urodził się 12 sierpnia 1896 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego, w rodzinie Bolesława i Joanny z domu Kadecz[1][2]. Był młodszym bratem Jerzego (1893–1941), kawalera Orderu Virtuti Militari[3].
Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w latach 1915–1918. Później był założycielem i pierwszym, wieloletnim (do 1922 roku[4]) prezesem Stowarzyszenia Absolwentów tej uczelni[5]. W latach szkolnych i studiów należał do Organizacji Młodzieży Narodowej, w 1918 roku przewodniczył jej Komisji Organizacyjnej[6]. Już w 1918 roku był członkiem Komitetu Centralnego „Zet”-u[7], a w czerwcu 1919 roku został wybrany do jego Centralizacji[8]. W 1918 roku powołał Legię Akademicką, której przewodniczył[9]. W lipcu 1920 roku wchodził, z ramienia OMN, w skład prezydium Ligi Akademickiej Obrony Państwa[10]. W 1921 roku był redaktorem czasopisma „Samopomoc Akademicka”, organu warszawskiej Centrali Akademickich Bratnich Pomocy[11]. Był członkiem Związku Patriotycznego. W 1926 roku został członkiem Związku Naprawy Rzeczypospolitej.
W latach 30. był redaktorem (wraz z m.in. Czesławem Peche) tygodnika „Polska Gospodarcza”, wydawanego przy poparciu Ministerstwa Przemysłu i Handlu. Pisywał do „Przełomu”, był członkiem Koła Gospodarczego, członkiem Związku Naprawy Rzeczypospolitej[12].
Po II wojnie światowej był bliskim współpracownikiem prof. Czesława Bobrowskiego, prezesa Centralnego Urzędu Planowania i autora planu trzyletniego” (z którym współpracował już w latach 30.). Będąc dyrektorem gabinetu prezesa CUP, sam był również współtwórcą Urzędu[13].
Ordery i odznaczenia
- Medal Niepodległości – 29 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14][2][15]
Niektóre prace
- Rzeczpospolita Akademicka: rocznik poświęcony szkolnictwu wyższemu i życiu młodzieży akademickiej (Warszawa, Komitet Wydawniczy Ogólnopolskiego Związku Bratnich Pomocy Młodzieży Akademickiej, listopad 1923)
- Na drodze do potęgi gospodarczej państwa („Przełom” 1927, nr 36, s. 2–5)
- Zagadnienia budżetowe, „Gospodarka Narodowa” 1931, nr 1, s. 10–12)
- O nowym modelu gospodarczym (Kultura i Społeczeństwo, 1/2 (1957) s. 201–210)
- Dożynki (Kultura i Społeczeństwo, 1 /4 (1957) s. 183–192)
- „Cała władza w ręce rad” – rady narodowe samorządem terenowym (Kultura i Społeczeństwo, 2/1 (1958) s. 253–262)
- Perspektywiczny plan rozwoju (Kultura i Społeczeństwo, 2/4 (1958) s. 210–215)
- Inwestycje: zasady i tryb przygotowania i realizacji inwestycji (Warszawa, Polskie Towarzystwo Ekonomiczne, 1969)
- Podstawowe wiadomości z zakresu inwestycji: zasady i tryb przygotowania i realizacji (Warszawa, Polskie Towarzystwo Ekonomiczne, 1971)
- Społeczno-ekonomiczne uwarunkowania międzynarodowej zdolności konkurencyjnej gospodarki Japonii (Warszawa, SGPiS, 1984, współautor)
- O reformę gospodarczą, o nowy model studiów ekonomicznych: materiały z VII Jubileuszowego Zjazdu Absolwentów Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, październik 1981 (Warszawa, SGPiS, 1986, współautor)
Życie prywatne
Dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Maria Sadkowska (1902–1994), z którą wziął ślub w kościele wizytek w Warszawie 23 czerwca 1923 roku[16]. Ich córką była Barbara, późniejsza Szurig-Werner[17] (1924–2022), żołnierz batalionu „Zośka”, kardiochirurg. Po rozwodzie (przed 1933 rokiem[18]) ożenił się w 1934 roku z Janiną Sadkowską, siostrą Marii[19].
Przez pewien czas w okresie międzywojennym Wacław Szurig mieszkał w kamienicy przy alei 3 Maja 2 w Warszawie, później (w 1936 roku) przy ul. Hożej 32[18][20].
Po śmierci został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (sektor A11, rząd 1, grób 34)[21].
Przypisy
- ↑ Profil Wacława Szuriga na stronie Wielkiej genealogii [[Marek Minakowski|Marka Minakowskiego]] [online] [dostęp 2016-12-04].
- 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-21].
- ↑ Szurig Jerzy. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.63-5374 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-21].
- ↑ Nowacki (red.) 1996 ↓, s. 353.
- ↑ Słynni pracownicy, absolwenci i studenci [online], Strona SGH [dostęp 2016-12-04] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-21].
- ↑ Nowacki (red.) 1996 ↓, s. 185.
- ↑ Nowacki (red.) 1996 ↓, s. 96.
- ↑ Nowacki (red.) 1996 ↓, s. 179.
- ↑ Nowacki (red.) 1996 ↓, s. 182.
- ↑ Krzysztof Adam Tyszka, Związki młodzieży narodowej. Rys historyczny procesu powstawania Młodzieży Wszechpolskiej w Warszawie 1915–1922, „Glaukopis”, 4, Stowarzyszenie na Rzecz Swobód Obywatelskich, 2006, s. 8–43, ISSN 1730-3419 [dostęp 2016-12-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-25].
- ↑ Piotr Hübner, Ofiary, składki i podatki, „Forum Akademickie”, 10, 2015 [dostęp 2016-12-04].
- ↑ Maria Wierzbicka, Problematyka „Przełomu” w latach 1926–1935, „Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego”, 3 (1), 1963, s. 251–284.
- ↑ Wacław Sadkowski, Antenat żywy nie tylko w pamięci, „Notatki Płockie, kwartalnik Towarzystwa Naukowego Płockiego”, 4(229), Płock 2011, s. 49–50, ISSN 0029-389X [dostęp 2016-12-04].
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-21].
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 153, 1923), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Powstańczy biogram Barbary Szurig [online] [dostęp 2016-12-04].
- 1 2 Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 333, 1933), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 342, 1934), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 363, 1936), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Grób Wacława Szuriga [online], GroboNet [dostęp 2016-12-04].
Bibliografia
- Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.