Wasilij Wołodin

Wasilij Wołodin

Василий Володин

Wołodia^[1]

starszy porucznik
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1917 Pobiedinka k. Skopina
Data i miejsce śmierci	21 lipca 1944 pod Lwowem
Przebieg służby
Lata służby	1938–1944
Siły zbrojne	Armia Czerwona partyzantka radziecka
Jednostki	172 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca oddziału partyzanckiego dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: bitwa pod Wojdą

Wasilij Matwiejewicz Wołodin, ros. Василий Матвеевич Володин (ur. 11 stycznia^?/24 stycznia 1917 w Pobiedince k. Skopina, zm. 21 lipca 1944 pod Lwowem) – oficer Armii Czerwonej (starszy porucznik)^[2], dowódca oddziału partyzantki radzieckiej, uczestnik bitwy pod Wojdą.

Służbę w Armii Czerwonej rozpoczął w 1938 roku. W 1941 roku ukończył oficerską szkołę piechoty. Po niemieckim ataku na Związek Radziecki w stopniu podporucznika został skierowany na front. W trakcie walk dostał się do niemieckiej niewoli. W 1942 roku przetrzymywany był w obozie w Chełmie Lubelskim. W czasie tzw. marszu śmierci udało mu się uciec^[3]. Z pomocą ludności polskiej dotarł do lasów Ordynacji Zamojskich gdzie spotkał innych zbiegłych jeńców. Zorganizował z nich oddział, dla którego uzyskał broń dzięki polskim chłopom, którzy wskazali mu miejsca gdzie w 1939 roku żołnierze Armii Kraków zakopali broń aby nie padła łupem armii niemieckiej^[4].

Dowodzony przez niego oddział nosił imię Mykoły Szczorsa, liczył ponad 30 partyzantów i dokonywał głównie aktów dywersyjnych. Walczył też wspólnie z oddziałami Batalionów Chłopskich dowodzonymi przez por. Jerzego Mary-Meyera przeciw żandarmom niemieckim pacyfikującym polskie wioski^[5]. Do starć zbrojnych doszło pod Kosobudami i Wojdą^[6].

W 1943 roku, po nawiązaniu przez Wołodina kontakt z Gwardią Ludową utworzona została Grupa Operacyjna im. Tadeusza Kościuszki. Grupa zajmowała się niszczeniem niemieckich linii komunikacyjnych i walką z ekspedycjami karnymi na Zamojszczyźnie^[6]. Następnie prowadził działalność partyzancką na terenie Zachodniej Ukrainy dowodząc batalionem ze zgrupowania partyzanckiego gen. Aleksieja Fiodorowa. Po dotarciu Armii Czerwonej na Ukrainę powierzono mu dowództwo kompanii w 172 Dywizji Piechoty. Poległ w walkach z armią niemiecką 21 lipca 1944 roku w rejonie Lwowa^[7].

• Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
• Wacław Poterański: Dowództwo główne GL i AL: zbiór dokumentów z lat 1942-1944. Warszawa: 1967.
• Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.