Wiaczesław Janowski

Wiaczesław Janowski

Вячеслав Яновский

Pełne imię i nazwisko	Wiaczesław Jewgienijewicz Janowski
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1957 Witebsk
Obywatelstwo	Białoruś
Wzrost	172 cm
Kategoria wagowa	półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	32
Zwycięstwa	30
Przez nokauty	16
Porażki	1
Remisy	1
Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR Igrzyska olimpijskie złoto Seul 1988 boks (waga lekkopółśrednia) Puchar Świata złoto Belgrad 1987 waga lekkopółśrednia Mistrzostwa Europy srebro Turyn 1987 waga lekkopółśrednia brąz Budapeszt 1985 waga lekkopółśrednia Zawody Przyjaźń-84 srebro Hawana 1984 waga lekkopółśrednia
Odznaczenia

Wiaczesław Jewgienijewicz Janowski (ros. Вячеслав Евгеньевич Яновский, ur. 24 sierpnia 1957 w Witebsku^[1]) – białoruski bokser, mistrz olimpijski z 1988 i medalista mistrzostw Europy jako reprezentant Związku Radzieckiego.

Walczył w wadze lekkopółśredniej (do 63,5 kg). Zdobył w niej srebrny medal na turnieju Przyjaźń-84, zorganizowanym w Hawanie dla bokserów z państw bojkotujących igrzyska olimpijskie w 1984 w Los Angeles. W finale pokonał go Kubańczyk Candelario Duvergel^[2].

Zdobył brązowy medal na mistrzostwach Europy w 1985 w Budapeszcie po przegranej w półfinale z Siegfriedem Mehnertem z Niemieckiej Republiki Demokratycznej^[3]. Na kolejnych mistrzostwach Europy w 1987 w Turynie wywalczył srebrny medal po porażce w finale z Bułgarem Borisławem Abadżiewem^[4]. Zwyciężył w Pucharze Świata w 1987 w Belgradzie po wygranej w finale z Mirko Puzoviciem z Jugosławii^[5].

Zdobył złoty medal w wadze lekkopółśredniej na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu po wygraniu sześciu walk, w tym półfinałowej z Reinerem Giesem z Republiki Federalnej Niemiec i finałowej z Grahame Cheneyem z Australii^[1].

Był mistrzem ZSRR w kategorii lekkopółśredniej w 1987^[6] i 1988^[7], wicemistrzem w 1984^[8] oraz brązowym medalistą w 1981^[9] i 1983^[10].

W 1988 otrzymał order „Znak Honoru”, a także tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR^[11].

Przeszedł na zawodowstwo w 1990. Walczył w wadze półśredniej. W kwietniu 1995 w Niżniewartowsku usiłował zdobyć tytuł mistrza interkontynentalnego federacji IBF, ale przegrał przez techniczny nokaut w 10. rundzie z Edwinem Murillo. Była to jego jedyna porażka w karierze zawodowej. Stoczył 32 walki, z których wygrał 30, przegrał 1 i zremisował 1. Zakończył karierę w 1997^[12].

W latach 1998–200 był przewodniczącym białoruskiej federacji bokserskiej, a w latach 2006–2008 głównym trenerem bokserskiej reprezentacji Rosji^[11].