W 1917 zorganizował Teatr Frontowy, na czele którego odwiedził polskich żołnierzy w austriackich jednostkach na froncie włoskim. W 1919 osiadł w Warszawie, z którą związał się przez następne 16 lat. Występował i reżyserował na deskach teatrów stołecznych, m.in. współpracował z Arnoldem Szyfmanem. Nie mogąc pogodzić pracy w teatrze i filmie, zawiesił pracę teatralną, do której powrócił w 1929. W latach 1932–1934 był wykładowcą w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. W 1935 przeniósł się do Krakowa i do 1938 pracował jako aktor i reżyser w Teatrze im. Juliusza Słowackiego.
Okres okupacji niemieckiej spędził w Krakowie, gdzie brał udział w tajnym nauczaniu gry aktorskiej i współpracował z konspiracyjnym zespołem kierowanym przez Adama Mularczyka. Po wojnie był aktorem i reżyserem teatrów w Krakowie, Katowicach, Wrocławiu, Gdańsku i Lublinie. Po powrocie do Warszawy grał i reżyserował w Teatrze Nowej Warszawy (1955–1956), a następnie występował na scenie Teatru Komedia, gdzie w 1965 przeszedł na emeryturę.
Występował również w słuchowiskach Teatru Polskiego Radia (1953–1969) oraz spektaklach Teatru Telewizji (1954–1963). Był członkiem zasłużonym SPATiF-ZASP. Pozostawił tom wspomnień Remanent życia starego aktora (opublikowany w 1969).
Dwukrotnie żonaty. Od 24 stycznia 1927 był mężem włoskiej aktorki filmowej i malarki Carlotty Bologna[1] (1909–2001), z którą miał syna. Po rozwodzie z Carlottą, 30 stycznia 1964 poślubił Marię Krystynę Bernard z domu Szczudło.
1 2 3 StanisławS.ŁozaStanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe: na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 41.
