Wincenty Świerczyński

Wincenty Świerczyński
kapitan administracji (artylerii) kapitan administracji (artylerii)
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1894
Byszewy

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

9 pułk artylerii lekkiej

Stanowiska

oficer mobilizacyjny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Wincenty Świerczyński[a] (ur. 14 lipca 1894 w Byszewach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan administracji (artylerii) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Józefa Makarego Wawrzyńca (1861–1913) i Heleny Anny z Plichtów (1870–1934), urodzony 14 lipca 1894 w Byszewach, w ówczesnym powiecie brzezińskim guberni piotrkowskiej[3][4]. Był bratem Józefa (1893–1940), pułkownika dyplomowanego kawalerii, zamordowanego w Charkowie[5], Jana (1897–1969), pułkownika artylerii, Tomasza (1899–1918), chorążego artylerii, Zygmunta (1900–1982) i Tadeusza (1904–1978), porucznika kawalerii[3][6][7][8].

Podczas I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej[5]. W 1918 jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego[5]. W czasie wojny z bolszewikami pełnił służbę w Wojskowej Dyrekcji Telegrafu i Telefonów, potem w 7 Brygadzie Jazdy[5].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy. 1 czerwca 1921, w stopniu podporucznika, pełnił służbę w Dowództwie 1 Dywizji Jazdy, a jego oddziałem macierzystym był I batalion zapasowy telegraficzny[9]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii i wcielony do 8 pułku artylerii polowej w Płocku[10][11][12]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 609. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10][13][14][15]. Po 1924 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do Komendy Obozu Ćwiczeń Leśna[16]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do 9 pułku artylerii polowej (od 31 grudnia 1931 – 9 pułk artylerii lekkiej) w Białej Podlaskiej (od 1933 w Siedlcach)[16][17][18]. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1931 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[19][20]. W 1937, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów administracji (grupa administracyjna)[21][22]. W marcu 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w 9 pal na stanowisku oficera mobilizacyjnego[23]. We wrześniu 1939 w Ośrodku Zapasowym Artylerii Lekkiej nr 9 w Brześciu[5].

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939), dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Starobielsku[5]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[5]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[24]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 3201)[25].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[26]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Wincenty I Świerczyński”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko[1][2].

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 729, 826.
  2. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 304, 727.
  3. 1 2 Marek Jerzy Minakowski: Wincenty Bonawentura Świerczyński ze Świerczyńska Mniejszego h. Ostoja. [w:] Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl) [on-line]. Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2025-03-25].
  4. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 553, jako Wincenty Bonawentura, nazwisko panieńskie matki „Plicha”.
  5. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 553.
  6. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-24].
  7. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-24].
  8. ↑ Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 354, s. 9, 1918-12-23. Warszawa.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 363.
  10. 1 2 Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 211.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 729.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 652.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 826.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 750.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 474.
  16. 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 305.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 383, 474.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 677.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 334.
  20. 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 196.
  21. 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 40.
  22. 1 2 3 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 304.
  23. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 727.
  24. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  25. ↑ Gajowniczek 1993 ↓, s. 315.
  26. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  27. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-24].
  28. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-24].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.