Witold Mackiewicz
 | |
 podporucznik rezerwy piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1934–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
Witold Mackiewicz (ur. 14 maja 1913 w Dąbrowie, woj. wileńskie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski leśnik, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Szymona i Heleny z domu Łosiew. Miał rodzeństwo: Mieczysław, Wanda, Czesław, Henryk, Józef (ponadto żył z nimi Jan Rutkowski, syn zmarłej siostry ojca, Julii). Rodzinny majątek Mackiewiczów znajdował się w Dobrzyniu na Wileńszczyźnie.
Witold Mackiewicz ukończył studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Po ukończeniu studiów został zatrudniony w nadleśnictwie w Rogówie.
W 1934 został powołany do 1 Pułku Piechoty Legionów. Ukończył dywizyjny kurs podchorążych rezerwy piechoty przy 5 Pułku Piechoty Legionów. Od 1935 był w rezerwie. W 1936 i na przełomie 1937/1938 odbył ćwiczenia rezerwistów w 1 Pułku Piechoty na stanowisku dowódcy plutonu ckm. Został awansowany do stopnia podporucznika w Korpusie Oficerów Piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i zweryfikowany z lokatą 282.
Wobec zagrożenia konfliktem zbrojnym, w 1939 został zmobilizowany, a po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej służył w szeregach 206 Pułku Piechoty na stanowisku dowódcy plutonu w 6 kompanii. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, dostał się do niewoli sowieckiej. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[1]. Stamtąd nadsyłał korespondencję do bliskich. Wiosną 1940 wraz z innymi jeńcami został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Pogrzebano go potajemnie w mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[3]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod pozycją 2123[2].
Życie prywatne
Jego narzeczoną była o trzy lata młodsza Maria Walczakowska (od 1944 po mężu Ostrowska)[4]. Jeden z jego braci walczył w szeregach II Korpusu gen. Władysława Andersa pod Monte Cassino, drugi – Mieczysław – został także aresztowany przez sowietów w 1939, lecz następnie zwolniony z obozu w Ostaszkowie z uwagi na zbyt niski stopień wojskowy[5]). Trzeci brat, Czesław (1910–1976[6]), ps. Szczygieł, był żołnierzem Organizacji Wojskowej Wilki, Okręgu Wilno Armii Krajowej[7] oraz ojcem płka dra inż. Konrada Mackiewicza[8] i Marii Kaczyńskiej, która jako żona urzędującego od 2005 prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego była pierwszą damą Rzeczypospolitej Polskiej. 10 kwietnia 2010 wraz z mężem i innymi osobami zginęła ona w katastrofie wojskowego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[9][10][11]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12][13][14].
24 września 2010 na terenie Nadleśnictwa Ostrów Mazowiecka w Broku posadzono cztery Dęby Pamięci dla upamiętnienia leśników zamordowanych w Katyniu i w Charkowie, m.in. jeden z nich honorował Witolda Mackiewicza[15].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 325. ISBN 83-7001-294-9.
- 1 2 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 319.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 69.
- ↑ Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 57.
- ↑ Nazwiska według artykułu Rabczańskie dzieciństwo i młodość Pierwszej Damy to: szkoła, narty i fortepian [dostęp 2010-04-21] w serwisie internetowym "Dziennika Polskiego" ("Powiat nowotarski"), daty urodzenia i śmierci według strony Genealogia Pani Marii Kaczyńskiej w serwisie salon24.pl [dostęp 2010-04-20]
- ↑ Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 63.
- ↑ Przyjaciele z lotniska. polityka.pl. [dostęp 2012-10-09]. (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 182 [dostęp 2024-09-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Szkoła Podstawowa w Starym Lubiejewie zasadziła Dąb Katyński [online], to.com.pl [dostęp 2024-09-19] (pol.).
Bibliografia
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Anna Poppek: Obrączki. Opowieść o rodzinie Marii i Lecha Kaczyńskich. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska, 2010. ISBN 978-83-623-43-08-9.
- Barbara Stanisławczyk: Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2011. ISBN 978-83-7510-814-9.