World Rugby Women’s Sevens Series (2023/2024)

World Rugby Women’s Sevens Series 2023/2024

2022/2023 2024/2025
Szczegóły turnieju
Termin	2 grudnia 2023 – 2 czerwca 2024
Liczba drużyn	12 (z 6 konfederacji)
Stadiony	8 (w 8 miastach)
I miejsce	Australia
II miejsce	Francja
III miejsce	Nowa Zelandia
Statystyki turnieju
Najwięcej punktów	Maddison Levi (345)
Najwięcej przyłożeń	Maddison Levi (69)
Strona internetowa

World Rugby Women’s Sevens Series (2023/2024) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – jedenasta edycja World Rugby Women’s Sevens Series, organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.

W ostatnim dniu listopada 2022 roku World Rugby ogłosił, że liczba turniejów pozostanie na poziomie siedmiu, zaplanowanych do rozegrania łącznie z zawodami męskimi w okresie od grudnia 2023 do czerwca 2024 roku, z tym że ostatni z nich będzie pełnił rolę finału cyklu, gdzie najsłabsze zespoły tego sezonu będą walczyć o utrzymanie z najlepszymi drużynami World Rugby Women’s Sevens Challenger Series 2023. Liczbę drużyn w każdym z turniejów prócz finałowego ustalono na dwanaście, jednak w przeciwieństwie do poprzednich edycji byli to jedynie stali uczestnicy cyklu, zreformowane rozgrywki nie przewidywały bowiem uczestnictwa zaproszonych zespołów^[1][2]. Na gospodarza finałowych zawodów na trzy sezony wyznaczono w marcu 2023 roku Madryt^[3], zaś w lipcu tegoż roku opublikowano listę gospodarzy pozostałych turniejów, których liczbę zwiększono jednak do siedmiu^[4]. W porównaniu do poprzedniej edycji wypadły z niej francuskie i nowozelandzkie zawody, pozostały Dubaj, Kapsztad, Vancouver i Hongkong, australijski turniej został przeniesiony do Perth^[5], powróciły zawody w USA (Los Angeles)^[6], a po raz pierwszy natomiast żeńska rywalizacja miała odbyć się w Singapurze^[7]. Panel sędziowski został ogłoszony na początku października 2023 roku^[8][9].

Najlepiej w sezon weszły Australijki w finałach pierwszych dwóch zawodów pokonując odpowiednio Nowozelandki^[10] i Francuzki^[11], w trzecim zaś niespodziewanie ulegając Irlandkom, dla których był pierwszy tytuł w historii cyklu^[12]. Kolejne trzy turnieje należały jednak do reprezentacji Nowej Zelandii, która w decydujących pojedynkach odprawiała kolejno Francję^[13], Australię^[14] i USA^[15]. O zwycięstwie w sezonie zasadniczym miał zatem zadecydować ostatni turniej, w Singapurze, bowiem liderujące Nowozelandki i Australijki dzielił tylko bilans małych punktów^[16][17]. Po raz kolejny spotkały się one w finałowym pojedynku, w którym Michaela Blyde zdobyła hat tricka dając Nowozelandkom czwarty tytuł z rzędu w sezonie oraz triumf w klasyfikacji generalnej^[18].

Fazę grupową turnieju mistrzowskiego z kompletem zwycięstw zakończyły jedynie Australijki^[19][20], zwyciężyły również w obu meczach fazy pucharowej (z Nowozelandkami i Francuzkami) wygrywając tym samym w całym cyklu^[21]. Spośród zespołów walczących o utrzymanie ta sztuka nie udała się jedynie reprezentantkom Południowej Afryki, awans zaś uzyskały Chinki^[21][22].

Najwięcej punktów i przyłożeń w sezonie zdobyła reprezentantka Australii Maddison Levi^[23], opublikowano również inne statystyki^[24]. Australijka została także wybrana do najlepszej siódemki sezonu, znalazły się w niej również Olivia Apps, Michaela Blyde, Kristi Kirshe, Ilona Maher, Jorja Miller i Séraphine Okemba^[25]. Spośród nominowanych trzech zawodniczek^[26] debiutantką sezonu uznano Kanadyjkę Carissę Norsten^[27].

Sponsorem tytularnym cyklu był HSBC^[4].

Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zespoły rywalizowały o punkty przyznawane za zajęcie poszczególnych miejsc w siedmiu turniejach sezonu zasadniczego. Następnie czołowa ósemka cyklu utrzymywała miejsce w nim na kolejny sezon i walczyła o końcowy triumf w turnieju finałowym, pozostała czwórka walczyła zaś o utrzymanie w rozgrywkach elity. Każde z zawodów sezonu zasadniczego gromadzą dwanaście reprezentacji, będących stałymi uczestnikami cyklu (core teams). Status core teams otrzymała najlepsza dziesiątka poprzedniego sezonu (Australia, Fidżi, Francja, Hiszpania, Irlandia, Japonia, Kanada, Nowa Zelandia, USA oraz Wielka Brytania, natomiast z uwagi na potwierdzony brak relegacji status ten utrzymała też Brazylia^[28]. Dwunaste miejsce zarezerwowano dla triumfatora turnieju kwalifikacyjnego^[29], a wywalczyła je Południowa Afryka będąc najlepsza z grona dwunastu rywalizujących zespołów^[30][31].

core teams
WSS 2022/2023	Brak spadku	eliminacje
Australia	Brazylia	Południowa Afryka
Fidżi
Francja
Hiszpania
Irlandia
Japonia
Kanada
Nowa Zelandia
Stany Zjednoczone
Wielka Brytania

Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie^[32]:

1. wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecz finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut^[32].

Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej^[32]:

W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie^[32]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

W finałowym turnieju wzięło natomiast udział szesnaście reprezentacji. Czołowa ósemka klasyfikacji generalnej cyklu po siedmiu zawodach zmierzyła się w turnieju mistrzowskim, natomiast najniżej sklasyfikowana czwórka cyklu wraz z czterema najlepszymi drużynami World Rugby Women’s Sevens Challenger Series 2024 w turnieju kwalifikacyjnym do sezonu 2024/2025. W pierwszym z nich drużyny rywalizowały w pierwszej fazie systemem kołowym podzielone na dwie czterozespołowe grupy, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa czwórka awansowała do półfinałów, a pozostałe walczyły o miejsce piąte. Podobnie w zawodach kwalifikacyjnych – reprezentacje podzielone na dwie czterozespołowe grupy rywalizowały w nich o rozstawienie przed decydującymi o pozostaniu/spadku/awansie meczami fazy play-off^[33][34].

• Oficjalna strona (ang.)