Wyżnia Litworowa Przehyba
 Wyżnia Litworowa Przehyba widoczna po prawej stronie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2024 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty |
Hruba Turnia, nienazwane wzniesienie (2027 m) w pd-wsch. grani Hrubej Turni |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′51,6″N 20°07′51,4″E/49,181000 20,130944 | |
Wyżnia Litworowa Przehyba (słow. Vyšná Litvorová priehyba, 2024 m n.p.m.[1]) – przełęcz w Tatrach Wysokich w południowo-wschodniej grani Hrubej Turni (2089 m[1]). Jest to siodło położone najbliżej Hrubej Turni z kilku, tworzących szerokie obniżenie grani – najniższa jest Niżnia Litworowa Przehyba (1986 m[1]), dalej na południowy wschód znajduje się jeszcze Zadnia Litworowa Przehyba[2]. Wyżnia Litworowa Przehyba jest dość płytka. Położona jest w miejscu, w którym zwęża się i zaczyna kierować się stromo w górę południowo-wschodnia grań Hrubej Turni[3].
Z Litworowej Przehyby (2050 m[1]), położonej na południowy wschód od Wyżniej Litworowej Przehyby, droga zajmuje ok. 20 min. Inne drogi na tę przełęcz prowadzą z Doliny Litworowej i z Doliny Świstowej[3]. Przełęcz nie ma znaczenia komunikacyjnego – wyraźnie łatwiejsze są przejścia między tymi dolinami przez niżej położone wcięcia w południowo-wschodniej grani Hrubej Turni[4].
Nazwa Wyżniej Litworowej Przehyby została wprowadzona przez Witolda Henryka Paryskiego, w opublikowanym w 1967 roku 13. tomie przewodnika taternickiego „Tatry Wysokie”. Bywa uznawana za nielogiczną – przełączka ta zlokalizowana jest stosunkowo daleko od Litworowej Przehyby (w odległości około 660 m[1]) oraz znajduje się wyraźnie niżej od niej[4].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 122–123. ISBN 83-909352-2-8.
- 1 2 Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIII. Litworowy Szczyt – Staroleśna Szczerbina. Warszawa: Sport i Turystyka, 1967, s. 61–62.
- 1 2 Andrzej Z. Górski, Piotr Mielus: Zagadki Kotła pod Polskim Grzebieniem. 04 2008. [dostęp 2024-09-29].