Zamiechów
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
544[1] |
| Strefa numeracyjna |
16 |
| Kod pocztowy |
37-554[2] |
| Tablice rejestracyjne |
RJA |
| SIMC |
0600013[3] |
Położenie na mapie gminy Chłopice ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu jarosławskiego ![]() | |
Zamiechów – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jarosławskim, w gminie Chłopice[3][5].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0600020 | Pod Łowcami | część wsi |
| 0600036 | Zastawie | część wsi |
Paweł Gołąbek h. Gryf wziął Zamiechów w dziale po ojcu i dał początek domom Zamiechowskich i Kaszyckich[6].
Wieś położona w powiecie przemyskim, była własnością Walentego Ligowskiego, została spustoszona w czasie najazdu tatarskiego w 1672 roku[7]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2021. Stan ludności 31.12.2021 str. 24 [dostęp 2022-10-16]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1585 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- 1 2 3 GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 158088
- 1 2 Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Adam Boniecki: Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich. Cz. 1. T. 14. Warszawa : Warszawskie Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda S[yn]ów), 1911, s. 117.
- ↑ Andrzej Gliwa, Wykaz zniszczeń we wsiach i miastach ziemi przemyskiej po najeździe tatarskim z 1672 roku : (cz. I), w: Prace Historyczno-Archiwalne, Tom 13 (2003), Rzeszów 2003, s. 182.
Linki zewnętrzne
- Zamiechów, wś, pow. jarosławski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 369.
_location_map.png)



