Zbigniew Kiliński

Zbigniew Kiliński
Ilustracja
Zbigniew Kiliński w okresie powojennym
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1919
Warszawa

Data i miejsce śmierci

13 grudnia 1993
Warszawa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
Zbigniew Kiliński w balecie Koncert e-moll Fryderyka Chopina (ok. 1937).

Zbigniew Kiliński (ur. 6 sierpnia 1919 w Warszawie, zm. 13 grudnia 1993 tamże) – polski tancerz, choreograf.

Życiorys

Tancerze Zbigniew Kiliński i Olga Glinkówna (1937–1939).

Syn Franciszka[1], również wybitnego tancerza-choreografa. Ukończył w 1934 szkołę baletową przy Teatrze Wielkim w Warszawie[2]. Od 1935 był solistą Baletu Polskiego Feliksa Parnella, od 1937 do 1939 był pierwszym solistą w Polskim Balecie Reprezentacyjnym Leona Wójcikowskiego. W 1937 współpracował z teatrem Wielka Rewia w Warszawie, w którym występował jako tancerz, m.in. u boku Feliksa Parnella, Zizi Halamy, Miry Zimińskiej i Jana Kaplińskiego[2].

Podczas okupacji niemieckiej był żołnierzem AK, oraz tancerzem i choreografem w warszawskich teatrach jawnych, m.in. w Teatrze Rozmaitości Jar, Teatrze m.st. Warszawy oraz w Teatrze Popularnym. Współpracował także z Operą Towarzystwa Przyjaciół Opery w Krakowie[2].

Po wyzwoleniu tańczył w Warszawie, Pradze i ponownie w zespole Feliksa Parnella. W latach 1945–1947 był solistą baletu i pedagogiem w zespole artystycznym Domu Wojska Polskiego. W latach 1951–1985 pracował jako tancerz-solista, choreograf oraz kierownik baletu w Filharmonii i Operze w Warszawie (Teatr Wielki – Opera Narodowa). Równocześnie, w latach 1960–1968 był kierownikiem artystycznym Państwowej Średniej Szkoły Baletowej. Przez wiele lat był choreografem Państwowego Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze”. W latach 1970–1973 był nauczycielem polskich tańców w Legat Ballet School w Londynie[3].

Wystąpił jako tancerz w filmie krótkometrażowym Epizod (1957). Stworzył choreografię do filmu Marysia i Napoleon (1966) i spektaklu Teatru Telewizji Opowieść o żołnierzu (1958)[4].

Był zasłużonym członkiem Związku Artystów Scen Polskich.

Mąż Florentyny z domu Puch (zm. 2001)[5].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 49D-4-24)[5]

Ordery i odznaczenia

Źródło:[9].

Przypisy

  1. 1 2 M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1377 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  2. 1 2 3 Zbigniew Kiliński [online], taniecPOLSKA [dostęp 2025-04-14].
  3. ↑ Zbigniew Kiliński / "ZBIGNIEW KILIŃSKI SOLISTA BALETU [...]" [online], Poliart Beata Kalke [dostęp 2025-04-14].
  4. ↑ Zbigniew Kiliński w bazie filmpolski.pl
  5. 1 2 Cmentarze Bródzieńskie [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2025-04-14].
  6. ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 r. nr 0/1400 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  7. ↑ Odznaczenia „Zasłużony działacz kultury” dla działaczy, pisarzy i naukowców, „Trybuna Ludu”, nr 142, 24 maja 1967, s. 4.
  8. ↑ Laureaci Nagród ZAiKS-u [online], www.zaiks.org.pl [dostęp 2025-04-14].
  9. ↑ Zbigniew Kiliński, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2025-04-14].
Grób Zbigniewa Kilińskiego na cmentarzu Bródnowskim

Bibliografia

  • Monografia Cmentarz Bródnowski, praca zbiorowa, Urząd Dzielnicy Warszawa-Targówek, Warszawa 2007 s. 206. ISBN 978-83-920764-0-0.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.