Zespół zarządu ordynacji zamojskiej

Gmach główny zarządu ordynacji jest największym budynkiem całego kompleksu. Podobnie jak pozostałe zabudowania jest postawiony z cegły na wapiennej zaprawie. Jego ściany są otynkowane i pobielone, dwuspadowy dach z ocynkowanej blachy. Jednopiętrowy budynek na podstawie prostokąta nie jest podpiwniczony. Elewacje frontowa i tylna są trzynastoosiowe, natomiast boczne trójosiowe. Od frontu centralnie umieszczono 4 kolumny podtrzymujące balkon, a powyżej podtrzymujące szeroki gzyms. We wnętrzu istotny elementem są okazałe zdobione drewniane schody wraz z balustradą. W jednym z pomieszczeń usytuowanych na piętrze znajduje się polichromia przedstawiająca mapę dóbr Ordynacji Zamojskiej. Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 1709 m², a kubatura 8700 m³. Budynek wyposażony jest między innymi w instalację wodną, elektryczną i c.o.

Pierwotnie w budynku urzędował Zarząd Ordynacji. 7 lutego 1863 rosyjscy żołnierze podpalili budynek. Po tym wydarzeniu budynek przebudowano, dzięki czemu nabrał on bardziej reprezentacyjnego charakteru i zaczęto nazywać go pałacem administracji. Polichromię przedstawiającą plan dóbr ordynackich, na ścianie jednego z pomieszczeń namalował w 1903 roku Witold Sękowski. Ma ona ma wymiary 3,48 m x 5,6 m. W 1977 malowidło naścienne zostało odnowione przez Henryka Królikowskiego. Po II wojnie światowej budynek został przekazany na potrzeby szkoły średniej^[8].

Budynek ceglany o ścianach tynkowanych i bielonych. Kryty blaszanym dwuspadowym dachem. Parterowy budynek zbudowany na rzucie prostokąta nie jest podpiwniczony. Na środku elewacji frontowej znajdują się cztery kolumny, które podtrzymują gzyms kordonowy. Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 782 m², a kubatura 4380 m³. Budynek wyposażony jest między innymi w instalację wodną, elektryczną i c.o.

Do roku 1890 budynek był siedzibą plenipotenta. Po II wojnie światowej został przekazany na potrzeby szkolne i pełnił funkcję internatu^[9].

Budynek ceglany o ścianach tynkowanych, kryty czterospadowym blaszanym dachem. Ten parterowy budynek nie jest podpiwniczony. Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 728 m², a kubatura 5475 m³. Budynek wyposażony jest między innymi w instalację wodną, elektryczną i c.o.

Pierwotnie w budynku znajdowała się kuchnia dworska. Następnie założono w nim odlewnię przynależną do pierwszego na ziemiach polskich zakładu produkującego m.in. maszyny rolnicze. Odlewnia funkcjonowała do 1883. 24 lata później w budynku utworzono resursę dla pracowników ordynacji. W budynku znajdowała się sala balowa, bilardowa i czytelnia. Organizowano tam przyjęcia i koncerty. Po II wojnie światowej służył jako stołówka, biblioteka i aula dla technikum^[4].

Budynek ceglany na fundamencie ceglanym i kamiennym o ścianach tynkowanych i malowanych. Kryty blaszanym dwuspadowym dachem, parterowy budynek zbudowany na rzucie prostokąta jest częściowo podpiwniczony i posiada użytkowe poddasze. Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 782 m², a kubatura 4380 m³. Budynek wyposażony jest między innymi w instalację wodną, elektryczną i c.o.

Pierwotnie w budynku mieścił się browar, następnie likiernia. Po pożarze w 1851 budynek odbudowano i oddano do zamieszkania urzędnikom administracji ordynackiej oraz księdzu (dlatego potocznie nazywany jest plebanią). W latach 1986–1996 wykonano gruntowny remont budynku. To jedyny budynek należący do kompleksu, którego użytkownikiem nie jest zespół szkół, a wspólnota mieszkaniowa^[7].

Budynek ceglany na fundamencie ceglanym i kamiennym o ścianach tynkowanych i malowanych. Kryty blaszanym dachem naczółkowym jednopiętrowy budynek zbudowany na podstawie prostokąta nie jest podpiwniczony. Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 750 m², natomiast jego kubatura 4500 m³.

Oficyna wschodnia jest najmłodszym z budynków kompleksu. Została wybudowana w roku 1820 na potrzeby mieszkaniowe pracowników administracji ordynacji. Budynek zaprojektowano z myślą o pracownikach nieposiadających rodzin, dlatego układ pomieszczeń charakteryzuje się dużą liczbą niewielkich pokoi dostępnych z głównego korytarza. Po roku 1863 w jednym z pomieszczeń funkcjonowała szkoła elementarna, która po II wojnie światowej zajęła cały budynek. Po remoncie, będącym następstwem pożaru, w 1950 roku budynek zaadaptowano na internat^[5].