Zmróżka złocieniowa

Zmróżka złocieniowa

Cryptocephalus bilineatus
(Linnaeus, 1767)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	stonkowate
Podrodzina	Cryptocephalinae
Plemię	Cryptocephalini
Podplemię	Cryptocephalina
Rodzaj	Cryptocephalus
Podrodzaj	Cryptocephalus (Burlinius)
Gatunek	Cryptocephalus (Burlinius) bilineatus
Synonimy
Chrysomela bilineata Linnaeus, 1767

Zmróżka złocieniowa^[1] (Cryptocephalus bilineatus) – gatunek chrząszcza z rodziny stonkowatych i podrodziny Cryptocephalinae.

Gatunek po raz pierwszy został naukowo opisany w 1767 roku przez Karola Linneusza jako Chrysomela bilineata^[2].

Chrząszcz o krępym, walcowatym ciele długości od 2 do 3 mm. Głowa u samicy czarna z parą żółtych plam między górnymi częściami oczu złożonych oraz żółtym nadustkiem, a u samca jest czarna z żółtą pręgą lub, u odmiany żółtej, z podobnym wzorem jak u samicy. Nitkowate czułki mają nasadowe połowy żółtoczerwone, a wierzchołkowe połowy czarne. Przedplecze jest czarne z żółto obrzeżonymi krawędziami bocznymi i przednią, czasem też z parą żółtych plamek przed tarczką, a niekiedy z żółtą barwą ograniczoną do tylnych kątów i wąskiego znaku na krawędzi przedniej. Powierzchnia przedplecza ma gęste, długie, głębokie, podłużne, w zagłębieniach matowe zmarszczki. Ubarwienie pokryw jest żółte z czarną smugą przyszwową i parą czarnych, równoległych do niej smug bocznych, które jednak nigdy nie dochodzą do wierzchołka pokryw. Czasem na pokrywach pojawiają się też przepaski poprzeczne i ich wzór przypominać zaczyna ten u C. elegantulus. Powierzchnię pokryw rzeźbią stosunkowo delikatne, czarno zabarwione punkty, formujące wyraźne, całkowicie regularne, trochę wgłębione rzędy. Odnóża są żółtoczerwonego koloru. Genitalia samca odznaczają smuklejszym wierzchołkiem płytki grzbietowej prącia niż w przypadku C. exiguus^[3].

Owad ten preferuje suche siedliska o piaszczystym podłożu^[1]. Spotykany jest na suchych łąkach^[3], ugorach, przydrożach, śródlądowych wydmach, groblach i murawach kserotermicznych. Owady dorosłe aktywne są od maja do września, ze szczytem pojawu zwykle w sierpniu^[1][4]. Jego rośliną żywicielską jest jastrun właściwy^[3][4].

Gatunek palearktyczny o rozsiedleniu eurosyberyjskim^[3][4]. W Europie znany jest z Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Rumunii, Mołdawii, Bułgarii, Słowenii, Serbii, Czarnogóry i Rosji^[2]. Dalej na wschód sięga przez całą Syberię aż po Japonię^[3][4].