ARV Almirante Clemente

ARV Almirante Clemente

Bliźniacza fregata „General José Trinidad Moran” w 1979 r.
Klasa	fregata
Typ	Almirante Clemente
Historia
Stocznia	Ansaldo, Livorno
Położenie stępki	5 maja 1954
Wodowanie	12 grudnia 1954
Marynarka Wojenna Wenezueli
Wejście do służby	4 grudnia 1956
Wycofanie ze służby	2008
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 1300 ton pełna: 1500 t
Długość	całkowita: 99,1 metra
Szerokość	10,8 m
Zanurzenie	3,4 m
Napęd
2 turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM 2 kotły Ansaldo-Foster Wheeler 2 śruby
Prędkość	34 węzły
Zasięg	3500 Mm przy prędkości 15 węzłów
Sensory
radary SPS-6, SPS-10, SPG-34 sonar SQS-4
Uzbrojenie
4 działa kal. 102 mm (2 x II) 4 działka plot. kal. 40 mm (2 x II) 8 działek plot. kal. 20 mm (4 x II) 2 miotacze Hedgehog 4 mbg, 2 zrzutnie bg
Wyrzutnie torpedowe	3 x 533 mm (1 x III)
Załoga	162

ARV Almirante Clemente – wenezuelska fregata (początkowo klasyfikowana jako lekki niszczyciel) z okresu zimnej wojny, jedna z sześciu zbudowanych jednostek typu Almirante Clemente. Okręt został zwodowany 12 grudnia 1954 roku w stoczni Ansaldo w Livorno, a w skład Marynarki Wojennej Wenezueli wszedł w grudniu 1956 roku. Jednostka, oznaczona znakami burtowymi D-12 i F-11, zakończyła służbę jako fregata w marcu 1986 roku, kiedy to została przekazana Straży Granicznej. Okręt, oznaczony znakiem GC-11, został wycofany ze służby w 2008 roku.

Pierwsze trzy fregaty (początkowo klasyfikowane jako lekkie niszczyciele) typu Almirante Clemente zostały zamówione we Włoszech w 1953 roku^[1][2] . Do budowy jednostek dla oszczędności masowych zastosowano na szeroką skalę stopy aluminium, co jednak sprawiło wiele problemów podczas eksploatacji^[1][3]. Okręty miały klimatyzowane pomieszczenia załogi i stanowisko dowodzenia oraz wyposażono je w stabilizatory Denny-Brown^[1][2] .

ARV „Almirante Clemente” zbudowany został w stoczni Ansaldo w Livorno^[2] [3]. Stępkę okrętu położono 5 maja 1954 roku, został zwodowany 12 grudnia 1954 roku, a ukończono go w 1956 roku^[1][3].

Długość całkowita fregaty wynosiła 99,1 metra, szerokość 10,8 metra i zanurzenie maksymalne 3,4 metra^[2] [3]. Wyporność standardowa wynosiła 1300 ton, a pełna 1500 ton^[1][3]. Okręt napędzany był przez dwie turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Ansaldo-Foster Wheeler^[2] [3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 34 węzłów^[2] [3][a]. Okręt zabierał zapas 350 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 3500 Mm przy prędkości 15 węzłów^[1][3].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch podwójnych zestawów dział uniwersalnych kal. 102 mm Mark XIX L/45, kierowanych radarem^[2] [3]. Silne było uzbrojenie przeciwlotnicze, na które składały się dwa podwójne zestawy działek Bofors kal. 40 mm Mark 1 L/60 oraz cztery podwójne zestawy działek automatycznych Oerlikon kal. 20 mm Mark 24 L/70^[2] [3]. Uzbrojenie uzupełniał potrójny aparat torpedowy kal. 533 mm^[2] [3]. Broń ZOP stanowiły: dwa 24-pociskowe miotacze Hedgehog oraz cztery miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych^[2] [3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radary SPS-6, SPS-10 i SPG-34 oraz sonar SQS-4^[2] .

Załoga okrętu składała się z 12 oficerów oraz 150 podoficerów i marynarzy^[1][3].

4 grudnia 1956 roku okręt został przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli, otrzymując numer taktyczny D-12^[2] [3]. W kwietniu 1968 roku^[4][5] w brytyjskiej stoczni Cammell Laird rozpoczęto gruntowną modernizację jednostki: zdemontowano oba stanowiska dział kal. 102 mm, montując w ich miejscu dwie pojedyncze armaty OTO Melara kal. 76 mm L/62; usunięto też całość uzbrojenia przeciwlotniczego i torpedowego, zastąpionego przez podwójny zestaw działek kal. 40 mm Breda-Bofors L/70 i dwie potrójne wyrzutnie torped kal. 324 mm^[2] [3]. Okręt otrzymał też nowe wyposażenie radioelektroniczne, na które składały się radary Decca 1226, Plessey AWS-2 i Selenia RTN-10X oraz sonar Plessey MS-26^[2] [3]. W lutym 1975 roku „Almirante Clemente” rozpoczął próby morskie po zakończeniu przebudowy^[4][5]; w tym roku numer taktyczny fregaty został zmieniony na F-11^[2] . W latach 1984–1985 we Włoszech dokonano instalacji nowych jednostek napędowych: dwóch silników wysokoprężnych GMT 16-645 E7CA o łącznej mocy 6000 KM, przez co prędkość maksymalna zmalała do 22 węzłów^[3][6].

W marcu 1986 roku „Almirante Clemente” został przekazany Straży Granicznej, otrzymując oznaczenie GC-11^[2] [7]. Jednostka została wycofana ze służby w 2008 roku, stając się źródłem części zapasowych dla ostatniej pozostałej w służbie fregaty tego typu – „General José Trinidad Moran”^[8][b].

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: ALMIRANTE CLEMENTE frigates (1956-1957). Navypedia. [dostęp 2018-03-06]. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).