ARV General Juan José Flores

ARV General Juan José Flores

Bliźniacza fregata „General José Trinidad Moran” w 1979 r.
Klasa	fregata
Typ	Almirante Clemente
Historia
Stocznia	Ansaldo, Livorno
Położenie stępki	5 maja 1954
Wodowanie	7 lutego 1955
Marynarka Wojenna Wenezueli
Wejście do służby	1956
Wycofanie ze służby	1978
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 1300 ton pełna: 1500 t
Długość	całkowita: 99,1 metra
Szerokość	10,8 m
Zanurzenie	3,4 m
Napęd
2 turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM 2 kotły Ansaldo-Foster Wheeler 2 śruby
Prędkość	34 węzły
Zasięg	3500 Mm przy prędkości 15 węzłów
Sensory
radary SPS-6, SPS-10, SPG-34 sonar SQS-4
Uzbrojenie
4 działa kal. 102 mm (2 x II) 4 działka plot. kal. 40 mm (2 x II) 8 działek plot. kal. 20 mm (4 x II) 2 miotacze Hedgehog 4 mbg, 2 zrzutnie bg
Wyrzutnie torpedowe	3 x 533 mm (1 x III)
Załoga	162

ARV General Juan José Flores – wenezuelska fregata (początkowo klasyfikowana jako lekki niszczyciel) z okresu zimnej wojny, jedna z sześciu zbudowanych jednostek typu Almirante Clemente. Okręt został zwodowany 7 lutego 1955 roku w stoczni Ansaldo w Livorno, a w skład Marynarki Wojennej Wenezueli wszedł w 1956 roku. Jednostka, oznaczona znakiem burtowym D-13, została wycofana ze służby w 1978 roku.

Pierwsze trzy fregaty (początkowo klasyfikowane jako lekkie niszczyciele) typu Almirante Clemente zostały zamówione we Włoszech w 1953 roku^[1][2] . Do budowy jednostek dla oszczędności masowych zastosowano na szeroką skalę stopy aluminium, co jednak sprawiło wiele problemów podczas eksploatacji^[1][3]. Okręty miały klimatyzowane pomieszczenia załogi i stanowisko dowodzenia oraz wyposażono je w stabilizatory Denny-Brown^[1][2] .

ARV „General Juan José Flores” zbudowany został w stoczni Ansaldo w Livorno^[2] [3]. Stępkę okrętu położono 5 maja 1954 roku, został zwodowany 7 lutego 1955 roku, a ukończono go w 1956 roku^[1][3][a].

Długość całkowita fregaty wynosiła 99,1 metra, szerokość 10,8 metra i zanurzenie maksymalne 3,4 metra^[2] [3]. Wyporność standardowa wynosiła 1300 ton, a pełna 1500 ton^[1][3]. Okręt napędzany był przez dwie turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Ansaldo-Foster Wheeler^[2] [3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 34 węzłów^[2] [3][b]. Okręt zabierał zapas 350 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 3500 Mm przy prędkości 15 węzłów^[1][3].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch podwójnych zestawów dział uniwersalnych kal. 102 mm Mark XIX L/45, kierowanych radarem^[2] [3]. Silne było uzbrojenie przeciwlotnicze, na które składały się dwa podwójne zestawy działek Bofors kal. 40 mm Mark 1 L/60 oraz cztery podwójne zestawy działek automatycznych Oerlikon kal. 20 mm Mark 24 L/70^[2] [3]. Uzbrojenie uzupełniał potrójny aparat torpedowy kal. 533 mm^[2] [3]. Broń ZOP stanowiły: dwa 24-pociskowe miotacze Hedgehog oraz cztery miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych^[2] [3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radary SPS-6, SPS-10 i SPG-34 oraz sonar SQS-4^[2] .

Załoga okrętu składała się z 12 oficerów oraz 150 podoficerów i marynarzy^[1][3].

Okręt został przyjęty w skład Marynarki Wojennej Wenezueli w 1956 roku, otrzymując numer taktyczny D-13^[1][2] [c]. Jednostka została wycofana ze służby w 1978 roku^[3][4].

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: ALMIRANTE CLEMENTE frigates (1956-1957). Navypedia. [dostęp 2018-03-07]. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).