Aleksandr Pietrow (gubernator)

Ukończył Połocki Korpus Kadetów^[3][4][a]. Wszedł do służby 6 czerwca 1857 roku, skierowano go w stopniu podporucznika (XIII ranga wojskowa) do 17. Batalionu Strzelców, z którym związał swą dalszą służbę. Na krótko znalazł się w Wzorcowym Batalionie Piechoty (od 22 sierpnia 1858 roku), zaś między 22 listopada 1858, a 5 listopada 1859 roku szkolił się w Oficerskiej Szkołę Strzelców, przypisany do jej strzeleckiej roty. Szkołę tę opuścił z dyplomem I kategorii, zaś jeszcze w czasie nauki został – 15 kwietnia 1859 roku – awansowany na porucznika (ranga XII). Dwa lata spędził w sztabie Inspektora Batalionów Strzeleckich (od 30 marca 1860 do 11 czerwca 1862 roku). Stamtąd oddelegowano go do Batalionu Strzelców Lejb-gwardii. 15 stycznia 1863 roku powrócił do 17. Batalionu Strzelców. W ramach tej jednostki walczył przeciwko powstańcom styczniowym. Jego batalion działał w ramach Wileńskiego Okręgu Wojskowego i ścierał się z Polakami pomiędzy 9 lutego a 22 grudnia 1863 roku. W trakcie walk, 12 czerwca, Pietrow miał się wykazać bohaterstwem w okolicach wsi Mątwidowo, za co został 29 lipca wyróżniony Orderem Świętej Anny III klasy z mieczami i kokardą. Przez ponad 3 miesiące (25 czerwca–6 października) pełnił również obowiązki naczelnika wojennego w 2. rewirze powiatu szawelskiego. W 1864 roku dwukrotnie zmieniał swój przydział w batalionie – między 4 kwietnia a 11 sierpnia dowodził 3. rotą (kompanią), zaś od 24 października zarządzał batalionowym arsenałem^[5].

Aleksandr Pietrow 6 lutego 1864 roku został podporządkowany Komitetowi Urządzającemu w Królestwie Polskim. Ten przydzielił porucznika do Kieleckiej Komisji ds. Włościańskich na stanowisko komisarza (pełnił obowiązki od 17 lutego, oficjalnie zatwierdzony 13 września). W 1866 roku oficjalnie opuścił służbę wojskową i w randze radcy tytularnego (ranga IX) rozpoczął cywilną karierę urzędniczą. Urząd komisarza włościańskiego^[b] obejmował jeszcze dwukrotnie, w powiecie skierniewickim (4 grudnia 1868 roku) i włocławskim (13 grudnia 1869 roku). Pietrow kolejne awanse otrzymywał zgodnie z wysługą lat: asesor kolegialny 27 lutego 1869, radca nadworny 23 maja 1872, kolegialny 7 sierpnia 1875 i radca stanu 28 lipca 1877 roku. Stosunkowo niska, VII ranga radcy nadwornego nie przeszkodziła Aleksandrowi 2 sierpnia 1874 roku w nominacji na zarezerwowane dla rangi V stanowisko wicegubernatora^[c] w guberni siedleckiej, wakujące od 5 czerwca w wyniku śmierci Andrieja Drukarta^[6]. Urząd ten sprawował do 14 kwietnia 1878 roku, na stanowisku zastąpił go Nikołaj Iwanienko^[7]. Tego dnia wszedł w skład Tymczasowej Komisji ds. Włościańskich Guberni Królestwa Polskiego. Pietrow był stronnikiem generał-gubernatora Iosifa Hurki. Był zwolennikiem twardego traktowania Polaków^[5].

Pietrow uzyskał rangę rzeczywistego radcy stanu (IV cywilna) 1 kwietnia 1879 roku. Niedługo potem, 30 sierpnia, objął stanowiska gubernatora mińskiego, które pełnił do 30 stycznia 1886 roku (zastąpił Walerego Czarykowa, po nim zaś stanowisko zajął książę Nikołaj Trubieckoj^[8]). W czasie urzędowania w Mińsku objął także funkcję honorowego sędziego pokoju (7 grudnia 1874 roku), a już po wyjeździe z miasta został wybrany jego honorowym obywatelem (18 grudnia 1886 roku). Następnym stanowiskiem Pietrowa było gubernatorstwo charkowskie, które sprawował w latach 1886–1895 (poprzednik – Alexander von Uexküll-Güldenband, następca – Hermann von Tobiesen^[9]), od 30 sierpnia 1887 jako tajny radca (III ranga cywilna). Na prośbę profesora Aleksandra Brandta wydał zgodę na budowę charkowskiego zoo wraz z kompleksem akwarystycznym. Podczas pobytu w Mińsku, 18 czerwca 1894 roku uzyskał równoległą do posiadanej III rangę dworską – ochmistrza dworu. W dzień zakończenia służby w tym mieście – 24 marca 1895 roku – został przyjęty do Charkowskiego Komitetu Opiekuńczego nad Przytułkami Dziecięcymi jako członek honorowy. Kolejny jego przydział oznaczał powrót do Królestwa Polskiego – był pomocnikiem generał-gubernatora do spraw administrowania Krajem Nadwiślańskim (przed nim funkcję tę pełnił Nikołaj Medem, po nim Aleksandr Obolenski^[10]). Obowiązki te wypełniał oficjalnie do 28 kwietnia 1897 roku. Na dwa miesiące przed końcem służby u generał-gubernatora warszawskiego, 12 lutego został nominowany do Senatu Rządzącego. Zasiadał, od 28 października, w jego II Departamencie. Od 3 maja 1902 roku był też honorowym członkiem komitetu zajmującego się opieką nad pomnikami^[5].

Aleksandr Pietrow zmarł 19 sierpnia 1915 roku^[11]. Został pochowany na Cmentarzu Nikołajewskim przy Ławrze Aleksandra Newskiego w Petersburgu^[12].