Andrzej Bonusiak

Andrzej Bonusiak

Data i miejsce urodzenia	2 lipca 1968 Kalisz
doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza Polski
Alma Mater	Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie
Doktorat	20 czerwca 1996 – historia Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie promotor: Stanisław Gajewski
Habilitacja	20 czerwca 2005 – historia Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Uczelnia	Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie Uniwersytet Rzeszowski
Odznaczenia

Andrzej Leszek Bonusiak (ur. 2 lipca 1968 w Kaliszu^[1]) – polski historyk, specjalizujący się w dziejach diaspory polskiej i historii najnowszej Polski; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Rzeszowskim^[2].

Urodził się jako najstarszy syn Włodzimierza Bonusiaka w Kaliszu w 1968 roku, gdzie spędził wczesne lata swojego życia i ukończył szkołę podstawową^[1]. W 1982 roku przeprowadził się wraz z rodziną do Rzeszowa^[3]. Tam też ukończył szkołę średnią i zdał egzamin dojrzałości w 1986 roku. Następnie podjął studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, które ukończył w 1992 roku magisterium. Bezpośrednio potem został zatrudniony na swojej macierzystej uczelni w Instytucie Historii na stanowisku asystenta^[1]. W 1996 roku uzyskał tam stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na podstawie pracy pt. Lwów 1918–1939. Ludność, przestrzeń, samorząd, której promotorem był prof. Stanisław Gajewski^[2]. Wraz z nowym stopniem naukowym awansował na stanowisko adiunkta, które zajmował także po przekształceniu w 2001 roku Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Uniwersytet Rzeszowski. W 2005 roku Rada Wydziału Historycznego Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii o specjalności historia najnowsza na podstawie rozprawy nt. Szkolnictwo polskie w Stanach Zjednoczonych Ameryki w latach 1984–2003. Analiza funkcjonalno-instytucjonalna^[2]. W 2006 roku został profesorem nadzwyczajnym^[1], jest kierownikiem Zakładu Historii XIX wieku, dziejów Polonii i Emigracji^[4]. W latach 2008–2012 pełnił funkcję prodziekana ds. studenckich Wydziału Socjologiczno-Historycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego^[5].

Zainteresowania naukowe Andrzeja Bonusiaka koncentrują się wokół zagadnień związanych z diasporą polską (szkolnictwem i organizacjami oświatowymi), dziejami regionalnymi (historia najnowsza) oraz Polonią w krajach byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich^[1]. Do najważniejszych jego publikacji należą^[6]:

• Galicja w 1848 roku. Demografia, działalność polityczna i społeczna, gospodarka i kultura (red., z Marianem Stolarczykiem), Rzeszów 1999.
• Lwów w latach 1918–1939. Ludność, przestrzeń, samorząd, Rzeszów 2000.
• Rzeszów na przestrzeni wieków (od czasów przedlokacyjnych do 1918 r.) (z Edytą Czop), Rzeszów 2001.
• Towarzystwo Przyjaciół Rzeszowa 1979–1999 (z Edytą Czop), Rzeszów 2001.
• Dzieje polskiego szkolnictwa sobotniego w metropolii chicagowskiej 1951–1997, Przemyśl 2001.
• Małe regiony w wielkiej polityce Polski, Słowacji i Ukrainy (red., z Marianem Stolarczykiem i Jerzym Kuzickim), Rzeszów 2003.
• Szkolnictwo polskie w Stanach Zjednoczonych Ameryki w latach 1984–2003. Analiza funkcjonalno-instytucjonalna, Rzeszów 2004.
• Wspólnota polska w Berdiańsku. Wyzwania współczesności. Monografia, Donieck 2008.
• Migracje polskie – historia i współczesność (z Edytą Czop i Katarzyną Stukus), Rzeszów 2010.
• Polacy Berdiańska. Dokumenty, fakty, komentarze (z Edytą Czop, Heleną Krasowską i Lechem Aleksym Suchomłynowem), Piła 2011.
• Polacy w niepodległej Ukrainie. Analiza strukturalno-funkcjonalna, Rzeszów 2013.
• Tropem rzeszowskich miejsc pamięci (z Edytą Czop i Pawłem Gratą), Rzeszów 2017.
• Głos Nauczyciela 1986–2015, Rzeszów 2019.
• Prvá svetová vojna v Karpatoch = Pierwsza wojna światowa w Karpatach (z Péterem Kónyą), Prešov 2020.
• Mniejszość polska na Ukrainie w walce o demokratyczną, wolną i jednolitą ojczyznę = Польська меншина в Україні у боротьбі за демократичну, вільну та цілісну батьківщину, Rzeszów 2022.

Poza tym interesuje się dziejami techniki wojskowej, a także turystyką. W 2001 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej^[7][1].

• Biografia na stronie Uniwersytetu Rzeszowskiego