Antoni Longin Baranowski

Antoni Longin Baranowski
generał podporucznik
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1854
Burbiszki

Data i miejsce śmierci

31 maja 1922
Wilno

Przebieg służby
Lata służby

1872–1921

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Litwy Środkowej
Wojsko Polskie

Jednostki

Grupa Wojsk Litwy Środkowej

Stanowiska

dowódca grupy wojsk

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)
grób na polskim cmentarzu wojskowym na Antokolu w Wilnie

Antoni Longin Mirza Tuhan-Baranowski herbu Ostoja, ros. Антон-Логвин Юрьевич Барановский (ur. 15 marca 1854 w Burbiszkach, zm. 31 maja 1922 w Wilnie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał podporucznik Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Antoni Longin Baranowski urodził się 15 marca 1854 roku w Burbiszkach, w powiecie trockim ówczesnej guberni wileńskiej, w rodzinie Jerzego. Wykształcenie średnie zdobył w Wilnie.

12 stycznia 1872 wstąpił do Czugujewskiej Szkoły Junkrów Piechoty w Czugujewie. Dwa lata później, po ukończeniu szkoły i awansie na chorążego ze starszeństwem z 25 sierpnia 1874 został przydzielony do 123 Kozłowskiego pułku piechoty, który wchodził w skład 31 Dywizji Piechoty i stacjonował w Kursku. W tym czasie wziął udział w powstaniu serbskim (1876), wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878). 14 maja 1896 roku awansował na podpułkownika.

W latach 1904–1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej. Był ranny. W 1907 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 3 stycznia 1905 roku.

13 lutego 1907 został dowódcą 3 batalionu 114 Nowotorżockiego pułku piechoty, który wchodził w skład 29 Dywizji Piechoty i stacjonował w Mitawie (obecnie Jełgawa) na Łotwie. 30 kwietnia 1908 roku został wojskowym naczelnikiem powiatu bobrujskiego. 9 sierpnia 1908 roku objął dowództwo 25 Wschodniosyberyjskiego pułku strzeleckiego generała porucznika Kondratienko stacjonujący w Irkucku.

1 marca 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. W trakcie I wojny światowej zmobilizowany do armii carskiej brał udział w walkach od 1915 do przełomu 1917/1918. 21 maja 1916 roku został awansowany na generała majora.

Od maja 1919 roku w Wojsku Polskim. 27 września 1919 roku generał Wojciech Falewicz zawiadomił telegraficznie Naczelnika Państwa, że generał Baranowski „zgadza się na wyjazd do Syberii”[1]. W październiku 1919 roku został szefem Polskiej Misji Wojskowej na Syberii. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2]. Po powrocie z Syberii został zastępcą dowódcy I Korpusu Wojska Litwy Środkowej. Od 26 lutego 1921 roku czasowo, w zastępstwie, pełnił obowiązki dowódcy Grupy Wojsk Litwy Środkowej, która powstała z przemianowania I Korpusu[3]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku[4]. Zmarł 31 maja 1922 roku w Wilnie. Pochowany na cmentarzu wojskowym na Antokolu.

Generał Baranowski był żonaty z Marią Zacharzewską, z którą miał syna (Konstanty Baranowski)[5].

Ordery i odznaczenia

  • Medal Miłosza Obilicza Za męstwo w złocie (1876)
  • Medal Miłosza Obilicza Za męstwo w srebrze (1876)
  • Order Świętej Anny III stopnia (1889)
  • Order Świętego Stanisława III stopnia (1895)
  • Świętego Stanisława II stopnia (1895)
  • Świętej Anny II stopnia (1895)
  • Order Świętego Włódzimierza IV stopnia (1905)
  • Złota broń (1905)
  • Order Świętego Włodzimierza III stopnia (1910)
  • Medal Upamiętnienia Władania Imperatora Aleksandra III
  • Medal Upamiętnienia Rosyjsko-Japońskiej Wojny[8]

Przypisy

  1. ↑ Telegram generała Wojciecha Falewicza do Naczelnika Państwa nadany w Grodnie 27 września 1919 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 365.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
  3. ↑ Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.
  5. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 72.
  6. ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 24 marca 1922 r. L. 11445/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 322)
  7. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 14.
  8. ↑ Praca 2022 ↓.

Bibliografia

  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Artur Kijas, Polacy w Rosji od XVII wieku do 1917 roku, Inst. Wydawniczy PAX, Wydawnictwo Poznańskie, ISBN 83-211-1340-0.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Antoni Longin Baranowski, Katoteka projektu armia rosyjska w Wielkiej Wojnie .
  • Praca zbiorowa: Барановский Антон Юрьевич. [w:] Офицеры русской императорской армии [on-line]. 22 maja 2022. [dostęp 2025-04-04]. (ros.)..

Zobacz też

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.